بار اول ندونستنه، بار دوم اتفاقه، بار سوم اشتباهه و بار چهارم انتخاب.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

نگران نباش بعدا میفهمه چقدر دوسش داشتی و چقدر قدر ندونست.

به نظرم این درد و رنج نیست که آسیب می‌رسونه و کم‌طاقتی می‌آره، بلکه ابهام و ندونستن اینکه کی قراره تغییر کنه یا تموم بشه همه‌چی رو پیچیده می‌کنه.
در واقع اگر انسان می‌دونست رنجش

کجا قراره تموم یا لااقل کم بشه، خیلی خیلی انگیزه‌ و تحملش برای ادامه‌ی مسیر بیشتر می‌بود!

مهارت کنار اومدن با ندونستن، خیلی سخت‌تر ولی بسیار کمک‌کننده‌تره از زور زدن برای همیشه دونستن...

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

‏یجور باشید که :

اگه به هر دلیلی دیگه باهم نبودین وقتی بهتون فکر کرد به خودش بگه ارزششو داشت ولی من قدرشو ندونستم.

همه آدما توقع دارن همیشه خوب باشی بگی بخندی و کنارشون باشی، ولی درک اینو ندارن که یه موقع هایی میشه که حتی از سایه خودت رو دیوارم متنفر میشی و فقط نیاز داری تنها باشی با هیچکس حرف نزنی و جواب هیچکسم ندی، هیچکس نمیفهمه شاید مشکلی تو زندگیت داری که گاهی وقتا ناراحتی، حوصله نداری و سردی، فقط فکر خودشونن که چجوری از تنهایی دربیان وقتیم که تایم ناراحت بودنت طولانی شه میگن اره یکی بهتر پیدا شده یا داره بیخودی ناله میکنه به نظر من خیلی خوب میشد که ادما ندونسته حرفی رو نزنن، زود قضاوت نکنن و بفهمن ما خودمونو نمیگیریم در اصل ما تو خودمون میریم.

تو کل زندگیم برا یکی عصبی نبودم و ورژن مهربون خودمو نشونش دادم اونم قدر ندونست.

.࿐

‏اونی
باش . . .
که حتی
وقتی . . .
به هر
دلیلی،
دیگه . . .
باهم
نبودین،
به یاد شما . . .
که افتاد
بگه
ارزششو
داشت . . .
من
قدر
ندونستم …

ندونسته دلمو به غریبه سپردم، اون غریبه رو ساده شمردم :)


. .