همه آدما توقع دارن همیشه خوب باشی بگی بخندی و کنارشون باشی، ولی درک اینو ندارن که یه موقع هایی میشه که حتی از سایه خودت رو دیوارم متنفر میشی و فقط نیاز داری تنها باشی با هیچکس حرف نزنی و جواب هیچکسم ندی، هیچکس نمیفهمه شاید مشکلی تو زندگیت داری که گاهی وقتا ناراحتی، حوصله نداری و سردی، فقط فکر خودشونن که چجوری از تنهایی دربیان وقتیم که تایم ناراحت بودنت طولانی شه میگن اره یکی بهتر پیدا شده یا داره بیخودی ناله میکنه به نظر من خیلی خوب میشد که ادما ندونسته حرفی رو نزنن، زود قضاوت نکنن و بفهمن ما خودمونو نمیگیریم در اصل ما تو خودمون میریم.

تو کل زندگیم برا یکی عصبی نبودم و ورژن مهربون خودمو نشونش دادم اونم قدر ندونست.

.࿐

‏اونی
باش . . .
که حتی
وقتی . . .
به هر
دلیلی،
دیگه . . .
باهم
نبودین،
به یاد شما . . .
که افتاد
بگه
ارزششو
داشت . . .
من
قدر
ندونستم …

ندونسته دلمو به غریبه سپردم، اون غریبه رو ساده شمردم :)


. .

یکبار هم به من گفت "غرورمی"
تا بحال هیچکس، مطلقا هیچکس ،
منو انقدر مهم ندونسته بود :))

. .

اونی که قدرتو ندونست یه روزی تو حسرت داشتنت میسوزه شک نکن!.. .️

‌‌‌‌‌‌.࿐

اونی که قدرتو ندونست یه روزی تو حسرت داشتنت میسوزه شک نکن!.. .️

‌‌‌‌‌‌.࿐

خلاصه میگم عزیزان؛
ندونستن، سرتاسر آرامشه
شروعِ تمامِ فلاکت و بدبختیا همونجاست که از نفهمی درمیای و میری به سمت کمال‌گرایی.

‏شما اولین یا اخرین کسی نیستید که باتمام خوبیهاش قدرشو ندونستن
تا قیامت همین بساطه !

:

آدما وقتی ناراحتن، فکر میکنن غمیگن‌ترین آدم دنیان.
ولی وقتی که خوشحالن هیچوقت فکر نمیکنن که خوشحال‌ترین و خوشبخت‌ترین آدم دنیان.
چون پیش خودشون میگن؛
"بقیه خوشحالی های مداوم تر و بیشتری
نسبت به من دارن، این که چیزی نیست"
و درست همین لحظه‌ست که حال خوب بلافاصله ازمون فاصله میگیره و میره
چون قدرشو ندونستیم.
اینجوری میشه که جایگاه شاد بودن و ناراحتی، هیچوقت برابر نبوده
چون خودمون تعادلشو به هم زدیم.
همیشه کفه ی ترازوی ناراحتی و حال بد،
سنگین تر از خوشحال بودن و حال خوب بوده.
چون ما آدما ناراحت بودنو دوست داریم؛
هرچقد که خلافشو فریاد بزنیم.
ولی از درون، کاملا برعکسه.