بار اول ندونستنه، بار دوم اتفاقه، بار سوم اشتباهه و بار چهارم انتخاب.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی»

به نظرم این درد و رنج نیست که آسیب می‌رسونه و کم‌طاقتی می‌آره، بلکه ابهام و ندونستن اینکه کی قراره تغییر کنه یا تموم بشه همه‌چی رو پیچیده می‌کنه.
در واقع اگر انسان می‌دونست رنجش

کجا قراره تموم یا لااقل کم بشه، خیلی خیلی انگیزه‌ و تحملش برای ادامه‌ی مسیر بیشتر می‌بود!

مهارت کنار اومدن با ندونستن، خیلی سخت‌تر ولی بسیار کمک‌کننده‌تره از زور زدن برای همیشه دونستن...

متنفرم از ندونستن روزمرگی کسی که دوستش دارم. متنفرم ندونم صبحونه چی خورده؛ چای‌ش رو با چی خورده. متنفرم ندونم چی پوشیده و با چی رفته دانشگاه. متنفرم ندونم راننده ون یا اسنپ بهش چی گفته. متنفرم ندونم هنوزم از اسنپ می‌ترسه یا نه. متنفرم ندونم بین دو کلاس چیکار کرده و وقتی با بی‌حوصلگی از کنار آدم‌ها عبور می‌کرده چی شنیده. متنفرم ندونم تو کدوم بشقاب غذا خورده و عصر قراره سینما بره یا درس بخونه. ماشالا ماشالا چقدر چیز میز برای تنفر‌ از زنده بودن وجود داره.

خلاصه میگم عزیزان؛
ندونستن، سرتاسر آرامشه
شروعِ تمامِ فلاکت و بدبختیا همونجاست که از نفهمی درمیای و میری به سمت کمال‌گرایی.

‏شما اولین یا اخرین کسی نیستید که باتمام خوبیهاش قدرشو ندونستن
تا قیامت همین بساطه !

:

اونی که می دونه از چی ناراحت می شی و یا رو چی حساسی ولی باز تکرارش می کنه؛

شاید بار اول از ندونستن باشه،
بار دوم اشتباهش باشه،
ولی قطعا بار سوم و چهارم، انتخابشه....

پس تو هم سعی کن بار اول بگذری،
بار دوم ببخشی؛
بار سوم اهمیت ندی و بار چهارم خودشو با انتخاب اشتباهش تنها بذاری....

‏همه چی رو نباید فهمید؛‏ ندونستن آرامش داره!

ندونستن همیشه خوبه
چون چیزی که ترجیح میدی رو قبول میکنی

‏یکی از سخت ترین ندونستن ها اینه که ندونی مزاحمش هستی یا نه