آدما وقتی ناراحتن، فکر میکنن غمیگن‌ترین آدم دنیان.
ولی وقتی که خوشحالن هیچوقت فکر نمیکنن که خوشحال‌ترین و خوشبخت‌ترین آدم دنیان.
چون پیش خودشون میگن؛
"بقیه خوشحالی های مداوم تر و بیشتری
نسبت به من دارن، این که چیزی نیست"
و درست همین لحظه‌ست که حال خوب بلافاصله ازمون فاصله میگیره و میره
چون قدرشو ندونستیم.
اینجوری میشه که جایگاه شاد بودن و ناراحتی، هیچوقت برابر نبوده
چون خودمون تعادلشو به هم زدیم.
همیشه کفه ی ترازوی ناراحتی و حال بد،
سنگین تر از خوشحال بودن و حال خوب بوده.
چون ما آدما ناراحت بودنو دوست داریم؛
هرچقد که خلافشو فریاد بزنیم.
ولی از درون، کاملا برعکسه.

نسلشون منقرض شده، دایناسورا رو نمی‌گم، صحبت سر آدمای اصیلِ، اونایی که تموم خوبیای عالمو آدمو دارن‌و هرچی بهشون بدی می‌کنیم، واسمون خم به ابرو نمیارن، اونایی که حضورشون رو تو بزنگاه های زندگیمون حس کردیم، اما اونقدر قدرشون‌و ندونستیم تا کم کم خودشون رو ازمون گرفتن که نفهمیم کی و کجا دیگه ازمون نا امید شدن‌و رفتن ...
میدونین اصیل بودن نه به ظاهر شیک‌و قشنگه، نه به ماشین‌و خونه‌ی خوب و نه به مدرک تحصیلی، اصیل بودن همون خوبیاییِ که هممون داریم فراموشش می‌کنیم ...

#امیر_صلح_میرزایی

به سلامتی اونایی که دلشون مث ورقه شاگرد تنبلا پاک و سفیده !
سلامتـــی همــه اونــایــی کــه بـاهـاشـون مثــل کـَـف دسـت بــودیـــــم امــــا اونــــا بــاهــامــون مثــــل انـــگشـت شَـسـت بــودنــد ....
به سلامتی کسایی که داشتیم و قدرشون رو ندونستیم ...!!!!
به سلامتی نیمکت آخر کلاس که زمانی عالمی داشتیم...
به سلامتی اون قدیما وقتی بچه بودیم غم بود، ولی کم بود...
به سلامتی بچه های بالا شهر که دست بندطلا دستشونو زنجیر طلا گردنشونه ...
به سلامتی بچه های پایین شهر که دست بند پلیس دستشونو طناب دار گردنشونه ...
سلامتی پدر و مادرها که جوونیشونو گذاشتن پای ما بلکه زندگیمون بهتر از اونا باشه ...
سلامتی اونایی که عزیزاشونو از دست دادن اما هر وقت تو گوشیشون اسم اونارو میبینن بغض میخواد خفشون کنه ...
سلامتی همه اون " دختــــــــر " و " پســــــــر " هایی که عشق ما بودن اما الان واسه خودشون " پدر " و " مادر " شدن ...
به سلامتی خودش، خودم و خودت!

آخری ندونستیم این پلیس های بزرگراه تو فیلم هشدار برای کبری ۱۱ دقیقا چی کارن
پلیس بزرگراهن؟ پلیس مبارزه با مواد مخدرن؟ پلیس جنایین؟ چیکارن؟؟؟