هر روز بیش از پیش می‌کوشیدم
‏که از اطرافیانم نرنجم،
‏اما انگار کوشش آنان برای رنجاندن بیشتر بود

ﺍﻧﺪﮐﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
ﺁﺟﺮﻫﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺖ!!!
ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭼﯿﺪﻡ ...
ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭼﯿﺪﻡ ﺗﺎ ﺳﺪﯼ ﻧﺴﺎﺯﻡ ..
ﮐﻮﺗﺎﻩ ﭼﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺴﺎﺯﻡ ...
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ...
ﭘﺲ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻏﺮﯾﺒﻪ!!!
ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ!!!
ﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ!!!
ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ .....
ﺍﮔﺮ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﻢ ﻭ ﻧﺮﻧﺠﻢ ...
ﺭﺣﻢ ﮐﻦ !!!...
ﺳﻨﮓ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﻨﺪﺍﺯ ...
ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﻭ ﺗﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﻮﺩ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﻟﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻢ.