اگر مرا قلبی بود تنفرم را می‏نوشتم روی یخ و چشم می‏دوختم به حضور آفتاب....

. .

متنفرم از همه وقتایی که توی بحث و دعوا برخلاف طرف مقابلم، مدام حواسم هست چی رو نباید بگم که ناراحت نشه.

مگه عشق همونی نیست که با هزار نفرم حرف بزنی، تا خودش نیاد آروم نمیشی؟


. .

من حتی تو ارتباط با خودمم تاکسیکم یه روز عاشق خودمم یه روز از خودم متنفرم

از این حسی که هر چقدر بیشتر تلاش می کنم یکی دیگه رو دوست داشته باشم بیشتر شبیه تو می شه متنفرم!


. .

من واقعا نمی‌خوام غمگین باشم. از ورژن غمگین خودم متنفرم. ولی راهی ندارم. هیچ مسیر زندگیم به شادی نمی‌رسه.

یه پارادوکس عجیبی که درمورد من هست اینه که هیچ کس تو دنیا اندازه خودم از خودم متنفر نیست و از اون ورم هیچکس قطعا اندازه خودم خودمو دوست نداره، در عین حال که عاشق خودمم از خودم متنفرم و دوست دارم رو خودم بالا بیارم

از آدم‌هایی که بهت سیگنال ناقص میدن و همش باید رفتارهاشون رو حدس بزنی، متنفرم.

از اینکه جزو "همه" باشم متنفرم،
اگه همه رو دوست داری، ازت ممنونم نمیخواد منو
دوست داشته باشی و اگه همه برات مهمن
ممنون میشم که به من اهمیتی ندی.

اتفاقا بحث انتقام و کارما نیست، من متنفرم ازاینکه وقتی برمیگردن که هیچ احساسی ازم براشون نمونده. یه جورایی یه حس جدیدی توم به وجود میاد که هیچ تعریفی واسش ندارم؛ اما باعث میشه با حسرت بهشون نگاه کنم و سیاه سفید ببینمشون. درواقع خوبی‌هایی که به لبخند تبدیل میشن و بدی‌هایی که از چشم به روی گونه‌م سر ریزن.
من از رفتنا و برگشتنا‌ی بی‌جا متنفرم.