چه‌قدر تو را دوست دارم!
چه‌قدر به نفَس تو در کنارِ خودم احتیاج دارم!
چه‌قدر حرف دارم که با تو بگویم!


. .

•
«‏أینَ یَستَریح المُتعَبونَ مِن أنفُسهم؟»

آنها که از «خودشان» خسته‌اند کجا خستگی در می‌کنند؟

「♡」

‏عبدالباسط رو که میشناسین؟قاری بزرگ قرآن؛ حالا یکی توییت کرده: لِکی أقول لکِ أحُبکِ
أحتاج لِنفَس عبد الباسط.
برای اینکه به تو بگویم: دوستت دارم، به نفس عبدالباسط نیاز دارم.

چه قدر قشنگ.....️

خلق از آن در رنج اند ،
که کارها پیش از وقت طلب همی کنند .

وقتِ تو این نفَس توست در میانِ دو نفَس ،
یکی گذشته و یکی نیآمده .
دی شد و فردا کو ؟

روز ، امروز است .
و امروز ، این ساعت و این ساعت ،
این نفَس است و نفَس ، این وقت است...


" ابوسعید ابوالخیر "

دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوا گرفته یِ عشق از پیِ هوس نرود

به بوی زلفِ تو دَم می‌زنم درین شب تار
وگرنه چون سحَرم بی تو یک نفَس نرود

چنان به دامِ غمت خو گرفت مرغِ دلم 
که یاد باغِ بهشتش درین قفس نرود

#هوشنگ_ابتهاج

به نف‍س‌‌ های تو
بند است مرا هر نفسی ...

#فازسنگین

قشَنگتر از صدایِ دریا ❣
صِدای نفَسای تو پشتِ گوشیہシ

متاسفانه نفَسمون
به نَفس آدمايی بَند شُده كه
فقط آخر شَب وقتی از بيكاری
مخاطبين شونو چِک ميكنن
يادِ ما ميُفتن و بهِمون پيام ميدن ..

چگونه می توان یک فرد ناامید را که هیچ علاقه ای به ادامه زندگی ندارد و گاهی از خودکشی حرف می زند به زندگی امیدوار کرد؟

قلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَ‌فُوا عَلَیٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّ‌حْمَةِ اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ یَغْفِرُ‌ الذُّنُوبَ جَمِیعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ‌ الرَّ‌حِیمُ ﴿۵۳﴾
بگو: «ای بندگان من -که بر خویشتن زیاده‌روی روا داشته‌اید- از رحمت خدا نومید مشوید. در حقیقت، خدا همه گناهان را می‌آمرزد، که او خود آمرزنده مهربان است. (۵۳)
سوره مبارکه زمر – آیه ۵۳

می شد همه ی شب های شب، نخوابد توی بستر پیامبر
می شد جانش را سپر بلای رسول نکند؛ فقط یکی از آیه های قرآن کم می شد؛
" وَ مِن النّاس مَن یَشری نَفسه ابتغاء مَرضات الله"

می شد توی رکوع، انگشترش را به آن فقیر انفاق نکند. فقط شاید یکی از آیه های قرآن نازل نمیشد؛
"اِنَّما ولیُّکُمُ الله... وَ یؤتونَ الزَّکوة وَ هُم راکِعون "

می شد این قدر عزیز نباشد برای پیامبر؛ که قرآن نگوید "اَنفُسنا" که همه نگویند "اَنفُسنا"ی ماجرای مباهله، علی بود؛ جانِ پیامبر

می شد با همسرش، با بچه هاش، آن سه روز، آن سه روز افطارشان را به مسکین و یتیم و اسیر ندهند، فقط قرآن دیگر "هَل اَتی" نداشت

می شد آنقدر شجاعانه و دلیرانه نجنگد که قرآن حتی به ضربه سمّ اسبش قسم بخورد:
"وَ العادیات ضَبحاً.فَالموریاتِ قَدحاً"

می شد باب مدینه ی علم نبوی نباشد که دوست و دشمن بگویند: "مَن عِندَه عِلمُ الکِتاب" علی ست

می شد این قدر ولایتش مهم نباشد که توی حج آخر آیه بیاید:
"بَلِّغ ما اُنزِلَ اِلَیکَ مِن رَبِّک وَ اِن لَم تَفعَل فَما بَلَّغتَ رِسالَتَه".

که دست عزیزی دستش را بالا ببرد و بگوید: "مَن کُنتُ مَولاه فَهذا علیٌّ مَولاه"

که خدا جبرئیل را دوباره روانه کند: "اَلیومَ اَکمَلتُ لَکُم دینکُم وَ اَتمَمتُ عَلیکُم نِعمَتی"

می شد؟!

می شد اگر او "علی بن ابی طالب" نبود؛

خبر بزرگ؛ نبأ عظیم
مردی که اگر نمی آمد، اقلّش سیصد تا از آیه های قرآن کم می شد.

مریم روستا