◍⃟🤍•••𝕻𝖊𝖔𝖕𝖑𝖊 𝖓𝖊𝖛𝖊𝖗 𝖈𝖍𝖆𝖓𝖌𝖊, 𝖙𝖍𝖊𝖞 𝖔𝖓𝖑𝖞 𝖜𝖊𝖆𝖗 𝖙𝖍𝖊 𝖒𝖆𝖘𝖐 𝖞𝖔𝖚 𝖑𝖎𝖐𝖊 𝖙𝖔 𝖘𝖊𝖊!

آدما تغییر نمیکنن، فقط اون نقابی رو می‌زنن که شما دوست دارین ببینین!

.࿐

من خودم هستم ! همانی که هرگز پشت هیچ نقابی پنهان نمی‌شود ! آدمها چه خوششان بیاید چه نیاید من از دنیای خودم بودن بیرون نمی‌آیم . رفتار من هم قد و قواره‌ی شخصیتم است و به تنِ احساسم زار نمی‌زند و آسمان دنیای من فقط یک رنگ دارد !



. .

خشونت علیه زنان همیشه یک چشم کبود و دندان شکسته و دماغ خونی نیست .
خشونت اضطرابی است که در جان زن است
که فکر میکند باید لاغرتر باشد چاق تر باشد ، زیباتر باشد ، خوشحال تر باشد ، سنگین تر باشد ، خانه دار تر باشد ، عاقل تر باشد ...
خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد
خشونت آن نقابی است که زن به صورتش میزند تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد ...

من خودم هستم ! همانی که هرگز پشت هیچ نقابی پنهان نمی‌شود ! آدمها چه خوششان بیاید چه نیاید من از دنیای خودم بودن بیرون نمی‌آیم . رفتار من هم قد و قواره‌ی شخصیتم است و به تنِ احساسم زار نمی‌زند و آسمان دنیای من فقط یک رنگ دارد !



. .

‏شاید بنظر عجیب بیاد ولی هیچ چیز خوبی راجع به ما آدما وجود نداره که بشه در موردش حرف زد، پر از نقابیم

✿ کپشن خاص ✿

خشونت علیه زنان همیشه یک چشم کبود
و دندان شکسته و دماغ خونی نیست

خشونت اضطرابی است که در جان زن است
که فکر میکند باید لاغرتر باشد چاق تر باشد ،
زیباتر باشد ،خوشحال تر باشد،سنگین تر باشد ،
خانه دار تر باشد،عاقل تر باشد...

خشونت آن چیزی است که زن نیست
و فکر میکند باید باشد!
خشونت آن نقابی است که زن به صورتش میزند
تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد.....

#تهمینه_میلانی

هرآدمی توی زندگی
یه نفربخصوص رامی خواد،
یک نفرکه بی قید وشرط عاشقش باشد،
یک نفرکه بااو،خودخودش باشد،
بی هیچ نقابی...
‌‎‌‌
‍

خشونت علیه زنان
همیشه یک چشم کبود
و دندان شکسته
و دماغ خونی نیست.
خشونت اضطرابی است که در جان زن است. که فکر میکند باید
لاغرتر باشد
چاق تر باشد
زیباتر باشد
خوشحال تر باشد
سنگین تر باشد
خانه دار تر باشد
عاقل تر باشد.

خشونت آن چیزی است که زن نیست و فکر میکند باید باشد.

خشونت آن نقابی است که زن به صورتش میزند تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد...

تهمینه میلانی

بهار آمد ...
چه خبری خوش تر از این ..
چه حسی بالاتر از این که سوز و سرمای زمستان دل انگیز؛ با آن غروب های زود هنگامش، رفت...
پاییز عاشق کش و زمستان بی بدیل رفت و جایش را به بهار داد.
چه لذتی بالاتر از این شکفتن های بسیار.
خدا را نگاه کن...
کمی سرت را رو به آسمان بگیر، تا ببینی خدا تمام رحمتش را روی سر تو می ریزد...
گاهی خدا و مهربانی هایش باران می شود... گاهی شکوفه... گاهی می شود رعد و برق های بهاری.
همه این ها نشانه است... که تو رد پای مهربانی خدا را بگیری و به منزل دوست برسی.
کاری هم نداریم که هر کدام از ما با این نو شدن ها، یک قدم به دنیای ابدی مان نزدیک تر شده ایم.
اما خوب است، لحظه ی تحویل سال به یاد آن روزی باشیم که دوست داریم، خداوند تمام گناهان ما را ببخشد.
ببخشد و در رحمتش را به روی ما باز کند.
پس ببخشید تمام دل گیری های زمانه را.
هم دنیا را ببخشید، و هم مردمانش را.
دل های شما جایگاه مهربانی خداست.
با لجاجت های کودکانه مان جای عشق و محبت را... جای دوستی ها را، آنقدر تنگ نکنیم که عشق، مجبور شود از خانه ی دل ما کوچ کند.
بیاید به جای سبزه های گره زده ی عید، نفرت های گذشته را به رودخانه بسپاریم.
بیاید یک بار هم که شده گره گشای دل خودمان باشیم.
آن کسی که روزگاری دوست داشته ایم را، هنوز دوست بداریم... حتی اگر امروز دلش در خانه ی دیگری می تپد.
بیایم چشم هایمان را باز کنیم. ما با عشق پا به این دنیا گذاشته ایم. نقابی که روزگار روی چهره هامان گذاشته را برداریم.
مطمئن باشید یک روزی... یک جایی... آن کسی که انتظارش را داشتید؛ عاشق همین چهره ی ساده و بی نقاب شما می شود...
با همین یک دوست و همسفر عاشق، می شود به جنگ تمام جاده های بی انتهای دنیا رفت.
نفرت ها را دور بریزید.
بگذارید دل هایتان کمی نفس بکشد.
بیاید یک بار با این بهار، جوانه بزنیم.
شاید این جوانه، روزی تا آسمان خدا رفت.
باشد که رستگار شویم ....


{ علیرضا اسفندیاری }

می گویم .... می خندم ..... شادی می کنم ...!

ولی فقط یک لحظه یاد تو همه چیز را به هم می ریزد ..

آن یک لحظه دلتنگی می آورد ..... بغض می آورد .....

ایکاش هایی می آورد که باید آن ها را با خود به گور ببرم ..

می گویم اما این بار با صدایی گرفته ...!

می خندم اما این بار با نقابی بر روی صورتم ... !

شادی می کنم اما ....... اما .......(!)

تو نیز سکوت کن ...



شاید بهتر این باشد:



بغض هایت را برای خودت نگه داری؛

گاهی سبک نشوی، سنگین تری ...