بعد از نسترن هیچی دیگه برام نمونده
اون با رفتنش گل‌خونه‌ی عشقو سوزونده .‍.

باشه! تهش همه چی درست میشه؛
ولی اگه تا اون موقع ذوقی برامون
نمونده باشه چی؟

رو هر آدمی اسم عشق نزارین
و هرآدمی ارزش ناراحتیتونو نداره
پس سر کارهایی که از بی عقلی و نادونی میکنن ناراحت نشید؛ فقط نزارین اونقدر خورد و نابودتون کنه که بعد تموم شدن این عذاب هیچی از خودت باقی نمونده باشه!
‌

واقعا دیگه مغزمم کشش دروغ گفتن های ادمای اطرافمو نداره…!
کاش بفهمن حالم و استپ کنن!
بفهمن منم ادمم و خسته میشم از همه چی.
کاش بفهمن که دیگه جونی تو تنم نمونده براشون با خودشون بجنگم :)

همه‌چیز برای من دیر اتفاق افتاد. اولین‌بار که تونستم با دوستام بیرون برم، اولین‌باری که با خیال راحت بدون پیگیری لحظه‌ای خانواده ام بیرون بودم، اولین مهمونی‌ای که رفتم، اولین‌باری که دیروقت برگشتم خونه، اولین شبی که برنگشتم
‏همش وقتی اتفاق افتاد که دیگه ذوقی براش نمونده بود.

اتفاقا بحث انتقام و کارما نیست، من متنفرم ازاینکه وقتی برمیگردن که هیچ احساسی ازم براشون نمونده. یه جورایی یه حس جدیدی توم به وجود میاد که هیچ تعریفی واسش ندارم؛ اما باعث میشه با حسرت بهشون نگاه کنم و سیاه سفید ببینمشون. درواقع خوبی‌هایی که به لبخند تبدیل میشن و بدی‌هایی که از چشم به روی گونه‌م سر ریزن.
من از رفتنا و برگشتنا‌ی بی‌جا متنفرم.

دقیقا اونجای افسردگی‌ام که نه حسی به زندگی دارم، نه انگیزه ای برای انجام کاری.
‏اره با دیسیپلین میشه ولی باید بتونی از جات پا شی اون نظم رو از یه جایی بسازی.
‏از من یک سال پیش هیچی نمونده، هیچ اثری.
‏کار، تلاش، رقص‌های سر صبح، آشپزی، خرید، هیجان سفر، هیچ چیزی… و هیچ‌کس نمیفهمه.

برمیگردی ولی وقتی چیزی برای نجات‌ دادن باقی نمونده.

از خستگی، باوری از دوست داشتن در من باقی نمونده دیگه.

ولی من توی تموم این دنیا و آدماش
تنها کسی بودم که واقعا تورو می‌دید، درکت می‌کرد
حالتو می‌فهمید، حتی اگه چیزی نمی‌گفتی.
بعضی وقتا با خودم فکر می‌کنم
که چرا آدما با وجود اینکه می‌دونن که اون آدم
تنها کسیه که می‌تونه با صفر تا صدشون کنار بیاد
بازم دل‌زد‌ه‌ش میکنن، بازم اونو از خودشون می‌رونن.
یا شاید هم اینو نمی‌دونن!
تا زمانی که دیگه خیلی دیره
خیلی دیر.
که دیگه هیچ پُلی واسه برگشت نمونده.