من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

خیلی جالبه که تا توی فشار قرار نگیریم قوی‌ترین نسخه‌ی خودمون رو بیرون نمیاریم. نسخه‌ای که هست! همیشه هست. فقط نشسته یه گوشه‌ تا دقیقه ۸۷ بشه و سه‌تا گل عقب باشی.

مشکلت اینجاست که اگه آینه رفتار خودت باشم طاقت نمیاری.

They visit you when your arm or leg breaks, but they don't come to see you when your heart breaks?
Aren't these people beautiful?

وقتی دستت یا پات بشکنه میان عیادتت ولی وقتی قلبت بشکنه نمیان ببیننت؟
این آدما زیبا نیستن؟

من به شدت آدم
"وقتی ناراحت میشم بروت نمیارم ولی یواش یواش از چشمم میوفتی" هستم.

حس پیرزنی رو دارم که تو خونه سالمندانه و واسه هیچکس مهم نیست. هیچکس نمیاد دیدنش.

آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمیگن و دعوا نمیکنن، همون‌هایی هستن که یه دفعه قید همه چیز رو میزنن و یهویی میرن.

همش میگه چرا تو خودتی، چرا تو جمع ما نمیای؟ من از جمع شما بیزارم، جمع شما جمع گرگ‌های غریب کشه، تنهاییم بی‌خطره.

‌
از یه جایی به بعدم با اینکه برات مهمه
ولی دیگه به زبون نمیاری ..

متاسفانه بسیار آدم میفهمم ولی به روت نمیارمی هستم :)