‏‌نمیدونم کی لازم داره این رو بشنوه:
تنها چیزی که نباید واسه‌اش جنگید، خواسته شدنه. اگه این یکی از جنگهای روزانه توئه، حاصلش فقط فرسودگیه.
‌

هیچ انسانی جای کس دیگه ای رو پر نمیکنه اما بعضی ها به دلایلی که نمیدونم از کجا میان انگار زندگی رو قشنگ تر میکنن....

شمارو نمیدونم ولی من برام وقتی ثابت میشه که دوست داشته نمیشم توسط یه فرد ، که غصه هامو ببینه و به راحتی رهام کنه و خم به ابروهاش نیاره ( روابط ارزشمندن هر طوری که باشن ) .

بعضی وقتا برا انجام یه کاری هم مغزم گفته نه، هم قلبم؛ ولی باز اون کار رو انجام دادم. نمیدونم کدوم زبون نفهمی داره توم تصمیم میگیره...

نمیدونم درک میکنید یا نه
ولی بعضی وقتا یهو
چشامو باز میکنم میبینم باز دارم
به خاطر چیزایی که چند بار پذیرفتم و باهاشون کنار اومدم غصه میخورم!

نمیدونم از اینکه عزیزت نیستم بیشتر رنجیده و عصبانیم یا از اینکه هنوز عزیزمی...

گفت : بهتری؟!چه حالی داری الان؟!
گفتم :نمیدونم ، انگار هنوز تو شوک تصمیمم ولی اینبار دیگه جدیه!
گفت: خوب میخوام حالتو بدتر کنم که زودتر باهاش رو به روشی ...
گفتم :خوب بگو کشش نده بیخود!
گفت:
خوب نمیشی فراموشم نمیکنی جاشم میمونه تا آخر عمرتم قراره با خودت حملش کنی...
فقط عاقل باش نزار رو تصمیمات اثر بزاره...
خندیدم ازون خنده ها که درد تا عمق وجودت نفوذ کرده
گفتم همه رو میدونم ...

نمیدونم چرا تو سن ۲۷ سالگی مطمئنم که قرار نیس آدم و رابطه دلخواهمو پیدا کنم...
و این ناامیدی انگار تمام آینده رو برام نخواستنی می‌کنه...

( آخرین شب ۲۷ سالگی )

نمیدونم الان چی ذهنت رو درگیر کرده اما خواستم بهت بگم:
هر چه قدر ناامید و خسته شدی
هر چه قدر هیچ چیز بهت انگیزه نداد،
یاد این بیوفت که:

«هیچ اتفاقی، اتفاقی، اتفاق نمیفته:)»

شاید باید باهاش روبه رو میشدی که قوی تر بشی تَه‌ِ این داستان....

نمیدونم میفهمین یا نه، ولی یوقتایی یه ترسی میوفته تو جونم که، چجوری تو این سن تنهام و هیچ رابطه‌ی جدی‌ای ندارم؟، چجوری تو روزای سخت و خوبم کسی کنارم نیست؟، نکنه قراره تا ابد تنها بمونم؟