برگ ریزانِ دلم را
نوبهاری آرزوست
شاخه ی خشکِ تنم را
برگ و باری آرزوست
شمعِ جمعِ خفته‌گانم
آتشم را کس ندید
خاطرم را مونس
شب زنده داری آرزوست.

#سیمین_بهبهانی

چو حالِ نوبهاری،
خشمگین و مهربان باهم
سلام ای روز گاهی آفتابی، گاه بارانی!

.حسین منزوی
.انتظار اثر ویکتوریا والدمیر


#mim.

نگار من
امید نوبهار من
لبی به خنده باز کن
ببین چگونه از گلی
خزانِ باغ ما بهار می‌شود.

#سیاوش_کسرایی

شب یلدا ز راه آمـــــــــــد دوبـــــــــاره بگیر ای دوست! از غمهـــــــا کناره
شب شادی وشـــور و مهربانی است زمـــــــان همدلی و همزبانی است
در آن دیدارهــــــــــــا تا تـــــــــازه گردد محبت نیـــــــــــــــز بی اندازه گـردد
به هرجا محفلی گرم و صمیمی است که مهمانی درآن رسمی قدیمی است
به دور هم تمـــــــــــام اهــــــل فامیل شده بر پا بســــاط میــــوه – آجیل
ز خـــوردن خوردنِ این شـــــــــام چلّه شود مهمان حسابی چاق و چلّه!!
همــــــــــه با انتظاری عاشقــــــــــانه نظـــــــر دارند ســـــــــوی هندوانه!
نشسته با تفاخـــــــــر تــوی سینی کنارش چاقـــــــــــویی را هم ببینی
چو گــــــــردد قــاچ قــــاچ آن هندوانه شود آب از لب و لوچـــــــــــه روانه!
بســــــاط خنده و شادی فراهـــــــــم اس ام اس می رسد پشت سر هم
جوانان آن طرف تـــر جـــــــوک بگویند دل از گرد و غبــــــار غـــــم بشویند
کسی را گـــر صدایی نیم دانگ است در این محفل پی تولید بانگ است!!
زند بــــــــا “ای دل ای دل” زیـــــر آواز ز بعد آن “هاهاها”یی کند ســـــاز!
ببندد چشــــــــم و جنباند ســـرش را بخواند شعـــــــــــــرهای از برش را!
چنین با شور و نغمه – شعر و دستان خرامان می رســــــد از ره زمستان
شمردم مــــن ز چلّــــــــه تا به نـــوروز نمانده هیچ؛ جز هشتاد و نه روز !
کنـــــون معکــــــــــوس بشمارید یاران که در راه است فصــــــــل نوبهاران….

دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند ؟! گفته بودم مردم اینجا بدند !

دیدی ای دل ساقه ی جانت شکست ؟! آن عزیزعهد و پیمانت شکست ؟!

دیدی ای دل درجهان یاری نیست ؟! دیدی ای دل حرف من بیجا نبود ؟!

نوبهارعمر را دیدی چه شد ؟! زندگی راهیچ فهمیدی چه شد ؟!

دیدی ای دل دوستی ها بی بهاست ؟! کمترین چیزی که میابی وفاست ؟!

ای دل اینجا باید از خود گم شوی ! عاقبت همرنگ این مردم شوی...

من را دو نیم کرده غروبی گلایه دار
"میم"محال و" نون" نفس های بی قرار
آشفته دور بی کسی ام پرسه می زنم
وقتی که رد پای تو را می برد غبار
من گریه میکنم ،وتو لبخند میزنی
سنگی و ذره ذره وجودم تو را دچار
بیزارم از کلاغ خبرچین که می سرود
شعر سیاه فاصله را،غارغارغار
بی تو چگونه می شود از زندگی نوشت
بی تو بهانه های من افتاده از عیار
تاریکی هوای غزل های من شده
نقل دهان قافیه سازانِ تازه کار
هرلحظه در نبود تو یک عمر می رود
نفرین به لحظه لحظه ی این عمر آزگار
باید تمام هرچه تویی زیر و رو شود
حتی دروغ ماندن این حس مستعار
حالا گلوی خاطره ام درد میکند
حالا رسیده ام به خیابان نوبهار...