دیروز یه کاربری تو توئیتر نوشته بود: "ارتباط سالم و امن اونیه که بدونید اگه یه روز به هر دلیلی دیگه باهم دوست و در ارتباط نبودید ازتون هیچ آسیبی به هم نمی‌رسه، و تمام حس‌ها، صحبت‌ها و لحظه‌هاتون پیش هم جاش امنه."
واقعا درست میگه؛ آدم امن یه نعمته نه اونی که هی باید نگران این باشی که ازت آتو نداشته باشه!

‏یه جاخوندم نوشته بود:
آدم ممکنه شادیش رو به خیلیا بگه، ولی غم رو نه، غم آدم محرم میخواد؛
عمیقا این جمله به دلم نشست.

نوشته پسر باید قد بلند و بامزه و معطر باشه!
دوست پسر میخوای یا برنج هاشمی؟

‏یه جا نوشته بود:
وقتی کسی داره با تمام وجود نصیحتت میکنه، مخاطبش تو اون لحظه تو نیستی،خودش در گذشتشه‌.

. .

-غمِ عظیم؟
خاطراتِ مشترک و سرنوشت‌های جدا.

«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی | پروکسی »

تو یکی از نامه‌هایی که فروغ فرخزاد به فریدون، برادرش، نوشته میگه:

‏«فعلاً می‌سازم -چه‌ می‌شود کرد؛ مگر می‌شود دنیا را پاره کرد و از تویش خوش‌بختی را درآورد- همین است که هست.»
خیلی شبیه شرایط الانمونه :)

آنقدر در مغزم با خودم حرف زده‌ام که اگر آنها را می‌نوشتم، کتابی میشد به نام:
تمایل به خاموشی در پس ذهنی نا آرام.

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن مرا کم است!
اکسیر من! نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است...

شعر از محمدعلی بهمنی .

یه جا دیدم نوشته شده بود “من محکوم به تحمل رنجی شدم که حقم نبود. ”
منم همینطور نویسنده گمنام، منم همینطور…

نوشته بود چیزی که راه حلی براش پیدا نمیکنی، احتمالا مشکلی نیست که باید حل کنید، بلکه حقیقتی هست که باید بپذیرید.