اگر مرا قلبی بود تنفرم را می‏نوشتم روی یخ و چشم می‏دوختم به حضور آفتاب....

. .

تکست‌های طولانی نوشتم ولی همشون رو تو سیو مسیجم فرستادم چون میدونم دو ماه دیگه چشمم میخوره بهشون و به حماقتم میخندم و خوشحال میشم ازینکه این تکستا رو الان برات نفرستادم.‌

منم اگه بابام خرج زندگیمو میداد تو بیو مینوشتم عاشق اسکی و موسیقی....

یکی باشه مثل عباس معروفی بهت بگه:
تو انتخاب من نبودی
سرنوشتم بودی، تنها انگیزه‌ی ماندنم در این زندگی بی اعتبار

.࿐

پیام داد:
‏با من حرف میزنی؟
‏به پیام خیره شدم.
‏نوشتم:حرفی ندارم.
‏دروغ گفتم.

نوشته بود:
کسی را چنان دوست داری که برایش بجنگی؟
نوشتم:
از جنگ‌ها برگشته ام، با زخم‌ها و موی سپید
و یاد گرفته ام صبور باشم و به تماشا قانع.

دیشب کلی براش نوشتم و گفتم من می‌نویسم ولی تو اگر حوصله نداری، نخون. از خستگیم گفتم، از افکارم که منسجم‌ نیست، از شرایط جدید و اینکه تابحال انقدر نزدیک با مرگ‌ ،صورت به صورت نبودم. صبح پاشدم دیدم نوشته که همه‌ش رو خونده. چندین بار. و اینکه چقدر ریزبین و دقیق و عجیبم‌. کلی وقت برام گذاشت، تک به تک پرسید، تک به تک نظر داد.‌ این آدمها توی زندگیم عین گنج میمونن.گوشی رو که گذاشتم زمین، خیلی سرحال بودم.

الهی آرزوهایی ک تو ذهنمون‌ هست ،
تو سرنوشتمون‌ هم باشه :)

‌‌- ‏برایم نوشت:
«تو زخمِ عمیقی هستی که هر کسی می‌خواهد بر تن‌ش داشته باشد.»
برایش نوشتم:
«ما اهلِ ماندن نیستیم، این را زخم‌هایمان گواهی می‌دهد.»

براش نوشتم اگه یه روز، من نبودم؛
حتی اگه صد سال هم بگذره، با چی یاد من میُفتی؟
گفت:
هرچیزی که سبک باشه،
یه پری که تو آسمون رقصون رقصون میاد پایین؛
نسیمی که آروم میاد از کنار صورتم رد میشه.
وقتی بارون بیاد، از اون بارون ریزا، یادت میُفتم.
نور صبح که بزنه، نور صبح آرومه، چشمو نمی‌زنه؛ یادت میُفتم.
من یادت میُفتم، حتی اگه نباشی؛ حتی اگه نخوای یادم بیوفتی؛ یادت میُفتم چون همیشه یه گوشه از قلبم هستی، یه گوشه از زندگیم.