این نوشتهٔ الیزابت کوبلر رو عمیقاً دوست دارم و درکش می‌کنم؛ می‌گه:
«زیباترین انسان‌هایی که تاکنون شناخته‌ام آن‌هایی بودند که شکست خورده‌ بودند، رنج می‌کشیدند، دچار فقدان شده بودند و با این حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بیرون آمدند. این افراد حسی از قدردانی، حساسیت و فهم زندگی داشتند که آنها را پر از دلسوزی، ملایمت و توجه عمیق عاشقانه می‌کرد. زیبایی این افراد اتفاقی نبود.»

کاش میشد سر دَرِ هر خونه‌ی ایرانی این نوشته‌ی جبران خلیل جبران زده می‌شد که؛

فرزندانِ شما از آنِ شما نیستند!
شما مجاز هستید که عشقِ خود را به ایشان هدیه دهید، نه افکارتان را.

این روزا هی دارم دنبال نشونه میگردم. یه چیزی یه کسی یه لحظه‌ای یه مکانی یه نوشته‌ای که منو از این حال جدا کنه. مهم نیست چی باشه و چجوری، فقط یه نور میخوام واسه ادامه دادن.

یه قراری با هم بذاریم ؟
هر نوشته‌‌ای رو خوندید لایک کنید!‌
نخوندید لایک نکنید.
‌می‌خوام بدونم واقعاً چند نفر می‌خونن اینجارو.
با تشکر و ماچ به کلّه‌تون..️

«رود یارد کیپلینگ» تو یکی از نوشته‌هاش میگه:
"حدس یک زن
بسیار دقیق‌تر از
یقین یک مرد است."

همین‌قدر حق...!

"It has been written for Alzheimer's that the good thing is that you meet new people every day"
More suffering than this?!

‏«برای آلزایمر نوشته‌اند که خوبی‌اش این است هر روز با آدم‌های جدیدی آشنا می‌شوی»
از این رنج هم بیشتر؟!

اگه بخوام خودم رو برای کسی تعریف کنم باید رجوع کنم به این تیکه از کتاب مسخ نوشته‌ی کافکا که میگه:

‏من نمی‌توانم به تو بفهمانم. نمی‌توانم به کسی بفهمانم که در من چه می‌گذرد. من حتّی نمی‌توانم آن را برای خودم توضیح دهم.


. .

نوشته‌ بود برخی از زخم ها درمان ندارند، به گمانم تمام زخم‌های من از همین نوع است.

چقدر این نوشته‌ی شارل بودلر دقیق و واقعیه
می‌گه:

‏می‌گفتی:
«این اندوهِ غریب از کجا آمده است
که چون دریا روی صخره‌های عریان و سیاه را می‌گیرد؟»
می‌گویم:
از آن دم که دل یک‌بار کینه ورزد.
زیستن دردی‌ست!
این راز را همگان می‌دانند.

با یک‌سری آدما که قطع ارتباط میکنی باید یک عمرم بهشون بفهمونی نوشته‌ هام به تو ربطی نداره تو تموم شدی.