اگه بخوام خودم رو برای کسی تعریف کنم باید رجوع کنم به این تیکه از کتاب مسخ نوشته‌ی کافکا که میگه:

‏من نمی‌توانم به تو بفهمانم. نمی‌توانم به کسی بفهمانم که در من چه می‌گذرد. من حتّی نمی‌توانم آن را برای خودم توضیح دهم.


. .

نوشته‌ بود برخی از زخم ها درمان ندارند، به گمانم تمام زخم‌های من از همین نوع است.

چقدر این نوشته‌ی شارل بودلر دقیق و واقعیه
می‌گه:

‏می‌گفتی:
«این اندوهِ غریب از کجا آمده است
که چون دریا روی صخره‌های عریان و سیاه را می‌گیرد؟»
می‌گویم:
از آن دم که دل یک‌بار کینه ورزد.
زیستن دردی‌ست!
این راز را همگان می‌دانند.

با یک‌سری آدما که قطع ارتباط میکنی باید یک عمرم بهشون بفهمونی نوشته‌ هام به تو ربطی نداره تو تموم شدی.

با یک سری از آدم‌ها که قطع ارتباط میکنی
باید یک عمرم بهشون بفهمونی نوشته‌هام به تو ربطی نداره تو تموم شدی.

هر وقت تو زندگی کم آوردی این نوشته‌ی امیلی مونتگومری رو بخون:

«‏هر شب به خودش می‌گفت: فردا دیگر طاقتش تمام می‌شود، اما فردا که می‌آمد باز زندگی جریان داشت.»

این نوشته‌ی گابریل زوین برای اونایی که احساس تنهایی می‌کنن خیلی دلگرم کننده‌ست:

این هراس پنهان که دوست‌داشتنی نیستیم ما را تنها نگه می‌دارد.
اما فقط به دلیل این تنهایی فکر می‌کنیم دوست‌داشتنی نیستیم.
یک روز، روزی که زمانش را نمی‌دانی، از جاده‌ای گذر خواهی کرد. یک روز، روزی که زمانش را نمی‌دانی، او را آنجا خواهی یافت.
برای اولین بار در زندگی‌ات طعم عشق را خواهی چشید؛ چون برای اولین بار در زندگی‌ات، حقیقتا تنها نخواهی بود.
تو انتخاب شده‌ای تا تنها نباشی .️

این نوشتهٔ نرگس صرافیان طوفان واقعاً خوندنیه؛ نوشته:

«من از کنار ساحل چند صدف با خودم آوردم و نمی‌دانستم که سرپناه خرچنگ‌هاست!
او مرا تنها گذاشت و نمی‌دانست که حضورش بزرگترین دلخوشی و پناهگاه روزهای سخت من است!
من به دوستم گفتم فعلا فرصت شنیدن حرف‌هایش را ندارم، در حالی که او همان لحظه لبه‌ی پرتگاه امیدواری جهانش ایستاده‌بود و عمیقا نیاز داشت با کسی حرف بزند.
ما آدم‌ها، همیشه نا آگاهانه جدی‌ترین آسیب‌ها را به هم می‌زنیم، بی‌آنکه حتی متوجه باشیم...
وقت‌هایی که قلبت از حرف یا رفتار کسی شکست؛ حکایت خرچنگ‌ها را به یاد بیاور و در نظر داشته‌باش که شاید طرف مقابلت حتی خبر نداشته که تو در مقابل فلان حرف یا رفتار او تا چه اندازه آسیب‌پذیر و شکننده بوده‌ای

تو آخرین سرزمین
باقی مانده در جغرافیایِ آزادی
تو آخرین وطنی هستی که از ترس و گرسنگی ایمنم می‌کند.

تو واپسین خوشه،
واپسین ماه،
واپسین کبوتر،
واپسین ابری.

تو واپسین شکوفه‌ای هستی که بوئیده‌ام
و واپسین کتابی که خوانده‌ام
آخرین واژه‌ای که نوشته‌ام...

#نزار_قبانی

•
چقدر این نوشته‌ی نزار قبانی عمیق و پر مفهومه میگه:

‏به سکوتم
به قوی‌ترین سلاحم احترام بگذار
طنینش را می‌ شنوی؟
از زیبایی آن‌ چه می‌گویم لذت می‌بری؟

♡