کسی نمیداند،
امّا من هر روز صبح،
عطر تو را از هوا نفس می‌کشم

و هنوز هم وقتی به عکسی
که خودم از تو برداشته‌ام نگاه می‌کنم
عطر تو در چشمانم منتشر می‌شود

دیگر نمی‌توانم پنهانت کنم
از درخشش نوشته‌هایم می‌فهمند،
برای تو می‌نویسم
از شادی قدم‌هایم،
شوق دیدن تو را درمی‌یابند،
از لبخندم
پی به حضور تو می‌برند

من حتی
دیگر نمی‌توانم
تو را از خودت هم
پنهان کنم ...


#نزار_قبانی

«دلم می‌خواست روی پیشانی‌ام بنویسم لطفاً از من انتظار نداشته باشید همیشه مهربان و آرام و کمک‌کننده باشم، اوقاتی هست که من متنفر و سرد و خسته‌ام و دوست ندارم حتی کسی تصادفی نام مرا صدا کند.»

کاش میتونستم روت برچسب بزنم و بنویسم
این ادم مال منه لطفا نه نزدیکش بشید،
نه بهش دست بزنید. با تشکر:)


🩷.

مثلا
ببوسمت
و در دفترم بنویسم:
امروز
جانم به لب رسید

#نـزار_قبـانـی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم، در تلاش برای زنده موندن، حفظ روحیه، کاهش استرس و اضطراب، حل چالش‌های درونی، غلبه بر مشکلات و افسردگی، پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید.

اومدم بنویسم شب که می‌شه دلم می‌خواد بمیرم، دیدم روزا هم همین بساطه

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو سرودن مرا کم است!
اکسیر من! نه این که مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است...

شعر از محمدعلی بهمنی .

بعد از این همه هنوز بر این گمانی
که ناشناسی و پنهان؟
از بوی لباسهایم می‌فهمند محبوب منی
از عطر تنم می‌فهمند بامن بوده‌ای
از دستِ خواب رفته‌ام می‌فهمند که تو برآن خواب رفته‌ای
از امروز دیگر نمی‌توانم پنهانت کنم
از دستخطم می‌فهمند برای تو می‌نویسم!

#نزار_قبانی

می‌نویسم و ناگهان پاک می‌کنم؛ چون یهو از خودم می‌پرسم « مطمئنی هنوز هم می‌فهمه؟! مطمئنی هنوز هم قلب داره؟! »

غم تو برای همیشه تو رگ‌هام باقی‌میمونه عزیزم، نفس‌هام هنوز هم مثل اولین لحظه‌ای که متوجه نبودت شدم درد میگیره اما به‌خودم قول دادم که از غم‌ ننویسم، از تو ننویسم.