"خیلی رو صداقت کلمات حساسم، کلمات و حرف‌های دروغین من‌رو چند تکه میکنن بعد هم تبدیل میشم به اشک اشک اشک."

سنم که کمتر بود؛ کوچمون حکمِ بهشت رو برام داشت.
گذشت و از همه‌ی دنیا، خونمون شده بود پناهم. رفته‌رفته، کنج اطاقم شد نقطه‌ی امنم و تهش رسید به گوشیم.
اما این‌روزها، تنها جایی که احساس راحتی می‌کنم؛ خیالمه.
با این‌همه، وسعتی که خیالم داره؛ حتی کوچمون هم نداشت‌!

یه‌روزی تو زندگی، که امیدوار باشید زودتر اتفاق بیافته، وقتی نشستید پشت میز کار یا کافه، یا دارید رانندگی می‌کنید، یه‌چیزی از ذهنتون رد میشه که بلافاصله میشینه روی زبونتون؛ «من واقعا دیگه زورم به زندگی نمی‌رسه». فعلا اینو بدونید که زندگیتون از اون‌روز یه‌جور دیگه‌س.


. .

بادکنک پُر از آب رو دیدی وقتی از یک نقطه‌ای سوراخش می‌کنی چطور آب ازش می‌زنه بیرون؟ این‌روزها ذهنم شبیه اون بادکنکه‌ست. فقط کافیه یک تلنگر کوچیک بهش بزنی تا به چشم ببینی چطور نگرانی و استرس با شدت ازش می‌زنه بیرون.

‏یه جا نوشته بود که:
می‌دونید چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته‌ای وجود نداره، یادی وجود نداره آینده ای وجود نداره.
این سنگینی بار گذشته‌ و آیندست که زندگی‌رو سخت می‌کنه؛
من‌رو یاد این حرف نادر ابراهیمی انداخت:
فراموشی را بستاییم.
یاد، انسان را بیمار می‌کند.

. .

مهم ترین چیزی که تو زندگیم یاد گرفتم این بود ، که هیچکس همونطور که شناخته بودم باقی نمیمونه ، این آدما به‌مرور زمان خود واقعیشون‌رو نشون میدن ، اونی که چند وقته میشناسیش خود واقعیش نیست ، بلکه داره یه یچیز بهتری از خودش نشون میده!

یه‌روزی تو زندگی، که امیدوار باشید زودتر اتفاق بیافته، وقتی نشستید پشت میز کار یا کافه، یا دارید رانندگی می‌کنید، یه‌چیزی از ذهنتون رد میشه که بلافاصله میشینه روی زبونتون؛ «من واقعا دیگه زورم به زندگی نمی‌رسه». فعلا اینو بدونید که زندگیتون از اون‌روز یه‌جور دیگه‌س. چون دستت بیشتر از دلت میلرزه. کمتر غصه میخوری. کمتر بهت برمیخوره. کمتر تلاش بیهوده میکنی.

دیگه از ما
گذشته که‌ بخوایم،
سنگ صبور
کسی باشیم،
ما همین که
حرفای توی
کله‌ی خودمون‌رو
هنوز میتونیم
تحمل کنیم،
خیلیه!

. .

درست است که ما عاشقِ زندگی هستیم،اما نه از آن‌رو که بدان خو کرده‌ایم،
بل از آن‌رو که خو کرده‌ی عشقیم.
عشق هیچگاه بی‌بهره از جنون نیست.
اما جنون نیز هیچگاه بی‌بهره از خرد نیست.


#فریدریش_نیچه

. #چنین_گفت_زرتشت

. .

این بار که از این دریای خروشان به سلامت عبور کردیم، این‌بار که رگبار پایان گرفت و هوا صاف شد، همه‌تان را با عشق بغل می‌کنم.
من یک دنیا شوق و لبخند برای روزهای خوبمان کنار گذاشته‌ام و بغل‌بغل مهربانی و دلخوشی و هزار هزار بهانه‌ی روشن برای خوشبختی در پستوی ذهنم پنهان کرده‌ام و زمانش که رسید، برای همه‌مان از رهایی و شادی و عشق خواهم‌گفت.

چقدر مثل خانواده شده‌ایم این‌روزها...
از کنار هرکسی که در خیابان عبور می‌کنم، انگار سال‌هاست می‌شناسمش. انگار باتمام این چشم‌ها و چهره‌های مهربان قراری دارم، انگار چیزی ما را به هم پیوند داده، آنقدر محکم که جدا شدنی نیستیم و فراموش نمی‌کنیم هرگز، که چقدر به هم نیاز داریم و نیاز داریم که حال همه‌مان خوب شود. انگار همه در نهایت اندوهی مشترک غوطه‌وریم و داریم با تمام توان و با هم به سمت نور پیش می‌رویم و مراقبیم که تاریکی و اندوه و خشم، ما را نبلعد و کمک می‌کنیم به هم که قوی بمانیم و طاقت بیاوریم و در دل تندباد روزگار نشکنیم؛ به شوقِ بهار و به شوق روزهای روشن و خوبی که در انتظار ماست...

طاقت بیاوریم، برای تمام رنجی که تا امروز کشیدیم و تاریکی و خشمی که پشت سر گذاشتیم و دلخوشی‌های ساده‌ای که نداشتیم.
طاقت بیاوریم، به حرمت تمام تلاش‌های بیش از توان و زخم‌های رسیده به استخوان.
طاقت بیاوریم چون آگاه نیستیم به اینکه آخرین پله‌ی این سیاهچاله کجاست و کجای این قصه، به رهایی و نور می‌رسیم...
طاقت بیاوریم.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌