چقدر تلخه که بعضی از ما زیباترین لحظاتمون‌رو فقط تو ذهنمون زندگی می‌کنیم.

Do not impose our opinions on each other
that if it was to be forced,
God had more power for this!

عقایدمون‌رو به همدیگه تحمیل نکنیم
که اگر قرار بر زور بود،
خدا برای این کار قدرت بیشتری داشت !

"خیلی رو صداقت کلمات حساسم، کلمات و حرف‌های دروغین من‌رو چند تکه میکنن بعد هم تبدیل میشم به اشک اشک اشک."

سنم که کمتر بود؛ کوچمون حکمِ بهشت رو برام داشت.
گذشت و از همه‌ی دنیا، خونمون شده بود پناهم. رفته‌رفته، کنج اطاقم شد نقطه‌ی امنم و تهش رسید به گوشیم.
اما این‌روزها، تنها جایی که احساس راحتی می‌کنم؛ خیالمه.
با این‌همه، وسعتی که خیالم داره؛ حتی کوچمون هم نداشت‌!

یه‌روزی تو زندگی، که امیدوار باشید زودتر اتفاق بیافته، وقتی نشستید پشت میز کار یا کافه، یا دارید رانندگی می‌کنید، یه‌چیزی از ذهنتون رد میشه که بلافاصله میشینه روی زبونتون؛ «من واقعا دیگه زورم به زندگی نمی‌رسه». فعلا اینو بدونید که زندگیتون از اون‌روز یه‌جور دیگه‌س.


. .

بادکنک پُر از آب رو دیدی وقتی از یک نقطه‌ای سوراخش می‌کنی چطور آب ازش می‌زنه بیرون؟ این‌روزها ذهنم شبیه اون بادکنکه‌ست. فقط کافیه یک تلنگر کوچیک بهش بزنی تا به چشم ببینی چطور نگرانی و استرس با شدت ازش می‌زنه بیرون.

‏یه جا نوشته بود که:
می‌دونید چرا کودکی شیرینه؟
چون گذشته‌ای وجود نداره، یادی وجود نداره آینده ای وجود نداره.
این سنگینی بار گذشته‌ و آیندست که زندگی‌رو سخت می‌کنه؛
من‌رو یاد این حرف نادر ابراهیمی انداخت:
فراموشی را بستاییم.
یاد، انسان را بیمار می‌کند.

. .

مهم ترین چیزی که تو زندگیم یاد گرفتم این بود ، که هیچکس همونطور که شناخته بودم باقی نمیمونه ، این آدما به‌مرور زمان خود واقعیشون‌رو نشون میدن ، اونی که چند وقته میشناسیش خود واقعیش نیست ، بلکه داره یه یچیز بهتری از خودش نشون میده!

یه‌روزی تو زندگی، که امیدوار باشید زودتر اتفاق بیافته، وقتی نشستید پشت میز کار یا کافه، یا دارید رانندگی می‌کنید، یه‌چیزی از ذهنتون رد میشه که بلافاصله میشینه روی زبونتون؛ «من واقعا دیگه زورم به زندگی نمی‌رسه». فعلا اینو بدونید که زندگیتون از اون‌روز یه‌جور دیگه‌س. چون دستت بیشتر از دلت میلرزه. کمتر غصه میخوری. کمتر بهت برمیخوره. کمتر تلاش بیهوده میکنی.

دیگه از ما
گذشته که‌ بخوایم،
سنگ صبور
کسی باشیم،
ما همین که
حرفای توی
کله‌ی خودمون‌رو
هنوز میتونیم
تحمل کنیم،
خیلیه!

. .