تو اتاق درمان یبار به درمانگرم گفتم، از خودم خشمگین و عصبانیم!
گفت تو نمیتونی از خودت خشمگین و عصبانی باشی! گفتم چرا؟
گفت این ها احساسات والدینت نسبت به تو هستن که روزی بهت داشتن و حالا تو الان داری به خودت احساسات اونها رو برمیگردونی و درونی سازیشون کردی!
در اصل این صدا و احساسات اونا نسبت به توعه نه حس واقعی تو به خودت!

به تو می‌نگرم و خانه‌ای را تصور میکنم که روی ماه ساخته شده باشد
تو همانقدر دور اما زیبایی .🫀

امروز درمانگرم گفت فرق افسردگی با غم اینه که، تو وقتی غم رو تجربه میکنی بعدش سبک میشی و انرژیت برمیگرده، ولی افسردگی برعکسه، باعث میشه انرژی که داری هم ازت گرفته بشه.
برای کسایی که وقتی غمگین میشن با افسردگی اشتباهش میگیرن!

ناراحتی از اینکه آدمارو نمیتونی بشناسی؟
به قول درمانگرم برای اینه که هنوز به شناخت عمیق درباره خودت نرسیدی!
چون تا وقتی که تو به درونت و زخم هات و تروماهات بطور کامل آگاهی پیدا نکردی، به رفتارهای آدمها که ناشی از زخم ها و تروماهاشونه نمیتونی آگاهی پیدا کنی!
از طرفی زخم هات هدایتت میکنه به سمت یک آدم زخمی دیگه که هنوز نتونسته مثل خودت از پس التیام زخم هاش بر بیاد، و در نتیجه هم اون به تو زخم میزنه و هم تو به اون.

و…
همیشه بر آن بودم
دلی رانشکنم
اما وقتی به خود می نگرم
تکه تکه ام…


. .

همیشه بر آن بودم دلی را نشکنم،
اما وقتی به خودم می نگرم، تکه تکه‌ام..

هیجان فوق‌العاده‌ لحظه‌ی بهم رسیدن رو هوشنگ ابتهاج خیلی قشنگ توصیف کرده :
‹ آمدمت که بنگرم گریه نمی‌دهد امان.️🫂›

یه درجه از صمیمیت هست که
فریدون مشیری خیلی خوب اونو
شرح میده و میگه :
«چون می نگرم او همه من
من همه اویم »‌‌.️

از عارفی پرسیدند:
روی نگین انگشترم
چه حک کنم که
وقتی شادم به آن
بنگرم و وقتی
غمگین شدم به آن
نظر کنم ؟
گفت حک کن می‌گذرد!

عارفی را پرسیدند بر نگین انگشترم چه حک کنم که هم وقت شادی هم وقت غم آن را بنگرم
گفت؛
«این نیز بگذرد»