هوشنگ ابتهاج زیادی قشنگ گفته:

ما به لَنگیدن یک جآی کار عادت کرده‌ایم!
• |.

بزرگ‌ترین درسی که آموختم اینه که خودمو به چیزی اجبار نکنم، چه مکالمات، دوستی‌ها، روابط، توجه یا حتی عشق...
من متوجه شدم که هر چیزی که اجباری باشه ارزش جنگیدن رو نداره.
بنابراین دیگه به زور خودمو محدود به چرندیات نمی کنم و این چیزیه که باید باشه..

بعدا؟ کدوم بعدا؟ من تا بعدا صدبار باهات توی ذهنم جنگیدم، صدبار از چشم بیشتر افتادی و صدبار پروندتو بستم برای خودم.

تو تنها کسی بودی تو زندگیم: که واقعی دوسم داشتی، که به خاطرم با همه جنگیدی، که بهم قشنگترین حسارو دادی، که هر وقت دلم گرفت بغلم کردی، که هر موقع دپرس بودم حالمو خوب میکنی.. تو بهترین چیزی هستی که به من مربوط میشی..

هیچ‌گاه به فکرِ خودش نبود، حتی در لحظاتی که داشت می‌جنگید...

𝓕𝓲𝓰𝓱𝓽, 𝓫𝓮𝓬𝓪𝓾𝓼𝓮 𝔂𝓸𝓾𝓻 𝓵𝓲𝓯𝓮 𝓲𝓼 𝓷𝓸𝓽𝓱𝓲𝓷𝓰
𝓫𝓾𝓽 𝓯𝓲𝓰𝓱𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓪𝓷𝓭 𝓪𝓬𝓱𝓲𝓮𝓿𝓲𝓷𝓰 𝔂𝓸𝓾𝓻 𝓭𝓻𝓮𝓪𝓶𝓼‌‌

بجنگ که زندگی تو چیزی جز جنگیدن
و رسیدن به آرزوهات نیست‌‌...

𝓕𝓲𝓰𝓱𝓽𝓲𝓷𝓰 𝓯𝓸𝓻 𝔀𝓱𝓪𝓽 𝔂𝓸𝓾 𝓭𝓸𝓷'𝓽
𝓱𝓪𝓿𝓮 𝓶𝓪𝓴𝓮𝓼 𝔂𝓸𝓾 𝓫𝓲𝓰!

‏جنگیدن واسه چیزایی که نداری
بزرگت میکنه!

نگید من محبتم رو زبونم نیست تو رفتارمه! اگر بلد نیستید یاد بگیرید! آدمیزاد «باید»بشنوه که دوست داشتنیه، زیباست و عزیزه!

الان "بالاتر از گل بهش نگید
یه وقت خانم بدش میاد" هستم..

حضرت مولانا توی یکی از داستان های مثنوی میگه که:
اگر دانه ای رو کاشتی به هیچکس راجع بهش نگو چون حتی اگه یه کلاغ جای اونو یاد بگیره ثمره‌ی کارتو از دست میدی چه برسه اینکه آدما ازش با خبر بشن
هر ایده، هدف، تفکر، برنامه ای تو ذهنتون هست تا زمان به ثمر نشستنش به کسی چیزی نگید...


. .