غم به شما عمق می‌دهد و شادی ارتفاع؛

غم ریشه هایتان را گسترده
می‌کند و شادی شاخه‌هایتان را...

شادی مثل درختی است که به سمت
آسمان می‌رود و غم مانند ریشه‌های
آن که تا بطن زمین پایین می‌روند...

هر دو مورد نیازند، و هر چه درختی
بلندتر شود، همزمان ریشه‌هایش
عمیق‌تر می‌شوند...

و می گویی باران صدای پای اجابت است ؛
نیاز کن ! اما مسلک من ، مسلک درویشان است !
چه دارند که از هر حیث بی نیازند ؟!
آن نیازی که تو را بی نیاز می کند !
اما من در اوج بی نیازی ، به تو نیاز پیدا کردم !
پس ببار باران . . . !