و قسم به تمام لحظه هایی که اشک ریختی و شکستی؛
قسم به تمام لحظه هایی که درونت آشوب بود ولی لبخند می‌زدی؛
قسم به تمام لحظه هایی که نیاز داشتی کسی کنارت باشد اما هیچ کس را جز خودت نیافتی؛
به اندازه ی تمام آن لحظه ها، جان خواهی گرفت، از ته دل خواهی خندید و زنده خواهی شد، جوری که فکر می‌کنی روزهای غم توهمی بیش نبوده است.

و قسم به لحظاتی که تمام توان و تحملت
به پایان رسیده بود، اما تو دوباره دوام می‌آوردی.
قسم به تمام لحظاتی که قلبت از شدت اندوه فشرده شده بود، اما لبخندهایت را دریغ نمی‌کردی.
و قسم به تمام لحظه‌هایی که نیاز داشتی کسی کنارت باشد، اما هیچ‌کس را جز خودت نیافتی.

تو به ‌اندازه تمام آن لحظه ها، سبز خواهی شد و جوانه خواهی زد، جوری که انگار آن روزهای تلخ، توهمی بیش نبوده‌اند.

در قسمتی از حرف های کوروش کبیر میگه :
بودن با کسی که دوستش نداری و نبودن با کسی که دوستش داری همه اش رنج است و عذاب!
پس اگر همچون خود نیافتی ، مثل خدا تنها باش؛
و اگر یافتی ، او را چنان حافظ باش که گویا جزئی از وجود توست!


. .

چقدر زیبا و درست میگه امیرالمومنین که:
«محبتت را اگر جایگاهی برایش نیافتی، نثار مکن»
بنظرم این جمله رو باید تو تک تک روابط زندگیمون پیاده کنیم!

امیدوارم تو سن شصت هفتاد سالگی یه شب سیگار به دست تو بالکن یاد آرزوهای از دست رفته جوونیتون نیافتین و همه وجودتون حسرت بشه

درویشی از بوسعیدِ ابوالخیر پرسید:
-"او" را کجا طلب کنیم؟
گفت:
"کجاش جستی که نیافتی؟"