اگر آدمای ناامن زندگیمون وجود نداشتن، یاد نمیگرفتیم چطوری حدومرزهامون رو با بقیه تعیین کنیم!

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .

یادت باشه
شاید دور ، شاید دیر
اما نور از روزنه ای که باید ، میتایه و
چشمهامون و روشن میکنه .

♡

هر جا گفتیم اُمید
خدا نور شد تو دلهامون .🤍

این جمله زیادی قشنگه ، میگه:

امسال همه ی جنگ هامو نبردم؛
ولی در عوض توی تک تکشون حاضر شدم
• |.|

هر جا گفتیم اُمید
خُدا نور شد توو دل‌هامون :)

خبرهای خوب زندگیم رو
همون کسی باید بشنوه که غُر زدن‌هامو شنیده و توی سختی و ناراحتی کنارم بوده ..

شمارو نمیدونم ولی من برام وقتی ثابت میشه که دوست داشته نمیشم توسط یه فرد ، که غصه هامو ببینه و به راحتی رهام کنه و خم به ابروهاش نیاره ( روابط ارزشمندن هر طوری که باشن ) .

چقدر کلمه‌ی «سابق» عجیبه.
رفیق سابق،خونه‌ی سابق،
آدم سابق....
یه جوریه‌‌‌‌!
انگار داریم به جای زخم‌هامون نگاه می‌کنیم....

زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.