وقتی با من میمونی
تنهاییمو باد میبره...

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

عاشق آدم‌هاییم که ناامیدم میکنن، قشنگ با زبون بی زبونی بهم میفهمونن که ارزش وقت گذاشتن ندارن و هرچقدر بیشتر براشون وقت بذارم بیشتر ناامیدم میکنن و میتونم به راحتی بیخیالشون شم.

𝐆𝐨𝐝 𝐢𝐬 𝐧𝐞𝐯𝐞𝐫 𝐥𝐚𝐭𝐞 𝐖𝐞'𝐫𝐞 𝐣𝐮𝐬𝐭 𝐢𝐦𝐩𝐚𝐭𝐢𝐞𝐧𝐭

خدا هیچ‌ وقت دیر نمی‌کنه این ماهاییم که صبور نیستیم

احساس غریبی نکن.
همه‌ی ما شب‌ها یک جور ناراحتیم، غریبیم،
تنهاییم.
ولی در پایان همه‌ی این‌ها
در اعماق وجودمان،
هنوز به نورِ سپیده‌دم اُمید داریم.
به صبحِ روشن 🤍

سلام صبحتون زیبا.

بنظرم اونایی که همیشه الکی شادن، قاتل سریالی‌تر از ماهایی هستن که نصف مواقع شبیه افسرده‌هاییم.

این نوشته صادق هدایت یه درس بزرگه برای هممون:

یادم باشد
که تنهاییم را برای خودم نگه دارم،
و بغض های شبانه ام را
برای کسی بازگو نکنم.
تا ترحم دیگران را
با اظهار علاقه اشتباه نگیرم.
یاد من باشد
که فقط برای سایه‌ام بنویسم..

چقدر حالم خوب نیست
چقدر همه جام درد میکنه
اون از دلم که داره میترکه
اون از تنهاییم که غمباد گرفته
اون از حرفام که هیچ کس نفهمید و لالمونی گرفته
اونم از غصه های تیکه تیکم
که هرچی گفتم میگذره نگذشت
این دردارو کسی نمیبینه جز خودم
همش میشه فکر میفته تو سرم
هی درد میکنه
هی درد میکنه
هی درد میکنه…

چقدر تنهاییم؛ چقدر تنهاییم. کجای تاریخ، ایرانی انقدر تنها بوده؟ کجای تاریخ انقدر درد روی درد گذاشته؟ کجای تاریخ این‌طور توی قفس بودیم؟

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا، هودی منو بپوش.

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا بغلم

سردته؟
‏[کسی نیست بگه آره، هممون تنهاییم]