بنظرم اونایی که همیشه الکی شادن، قاتل سریالی‌تر از ماهایی هستن که نصف مواقع شبیه افسرده‌هاییم.

این نوشته صادق هدایت یه درس بزرگه برای هممون:

یادم باشد
که تنهاییم را برای خودم نگه دارم،
و بغض های شبانه ام را
برای کسی بازگو نکنم.
تا ترحم دیگران را
با اظهار علاقه اشتباه نگیرم.
یاد من باشد
که فقط برای سایه‌ام بنویسم..

چقدر حالم خوب نیست
چقدر همه جام درد میکنه
اون از دلم که داره میترکه
اون از تنهاییم که غمباد گرفته
اون از حرفام که هیچ کس نفهمید و لالمونی گرفته
اونم از غصه های تیکه تیکم
که هرچی گفتم میگذره نگذشت
این دردارو کسی نمیبینه جز خودم
همش میشه فکر میفته تو سرم
هی درد میکنه
هی درد میکنه
هی درد میکنه…

چقدر تنهاییم؛ چقدر تنهاییم. کجای تاریخ، ایرانی انقدر تنها بوده؟ کجای تاریخ انقدر درد روی درد گذاشته؟ کجای تاریخ این‌طور توی قفس بودیم؟

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا، هودی منو بپوش.

سردته؟
‏-آره.
‏ بیا بغلم

سردته؟
‏[کسی نیست بگه آره، هممون تنهاییم]

نمیدونم درکم میکنید یا نه ولی،
من اجتماعی‌ترین آدم‌گریز دنیام. وقتی تو جمعم، یه جوری اجتماعی و بگو-بخندم که انگار دارم لذت دنیا رو می‌برم، ولی در درونم دارم لحظه‌شماری می‌کنم که برگردم خونه، برم تو غار تنهاییم و ترجیحاً تا مدتها ازش درنیام.

میدونین چی دردناکه؟تنهایی اگزیستانسیال. اینکه ما میشینیم یه سریال رو میبینیم و فکر میکنیم وای کاش منم یه اکیپ ٦ نفره ی همیشگی داشتم.ولی وقتی وارد دنیای واقعی میشی میفهمی یکی از همون آدما توی تنهایی مُرده و این تنها بودن یه واقعیت انکار ناپذیره…هممون تنهاییم؛ از درون و در نهایت.

من گوشم از حرف های قشنگ پره،ثابت کن ارزشش و داری تا از تنهاییم برای تو بگذرم.

بی محلی،رو منی که با تنهاییم حال میکنم جواب نمیده.

به عشقِ تو سوگند، هربار نگاهت می‌کنم
در دل دعایی می‌خوانم:
" خدا تو را برای من نگه دارد "
برای قلب آشفته‌ام؛ شب‌های تنهاییم
و روزهایی که جز تو هیچ انگیزه‌ای ندارم برای زیستن در این ناخوشی‌های بی‌فرجام...


. .