زیاد مهم نیست که چقدر میشناسیش.
یک روز، یک ماه، یک سال. مهم کیفیت بودن ادمهاست؛ بعضی ها فقط تو یه روز به اندازه ی تموم روزای دنیا به تو حس خوب میدن و گاهی هم بعضیا؛ یک عمر کنارت هستن ولی چیزی به جز درد و خستگی روحی برات ندارن!

چی میگم؟! مهم کیفیت بودن ادمهاست.

آدم‌هایی که یاد می‌گیرن چطور تنهایی تفریح کنن و خوش بگذرونن؛ موجودات ترسناکی برای دل بستن هستن. اینا ترسی برای نبخشیدن و کنار گذاشتن اطرافیانشون ندارن. کنار همچین آدم‌هایی اولین اشتباهتون میتونه آخرین اشتباهتون باشه :)

از چه آدمایی متنفرم؟
از آدمایی که بر آگاهی از اینکه نقطه ضعف هات چی ها هستن یا کجای روحت زخمی تره، در جهت منافع خودشون ازت سواستفاده میکنن! و دقیقا اون لحظه از زندگی که در آسیب پذیرترین حالت ممکنی، میان زخمات رو فشار میدن، اینا اون دسته از آدمایین که هرگز نمیبخشمشون.

آدم‌هایی که ناراحتیشون رو به روت نمیارن، هیچی نمیگن و دعوا نمیکنن، همون‌هایی هستن که یه دفعه قید همه چیز رو میزنن و یهویی میرن.

فکر اینکه یه‌سری آدم هستن که هنوز نمی‌دونن تو چطور آدمی هستی، واقعا عذابم می‌ده.

𝑨𝒍𝒍 𝒕𝒉𝒆 𝒕𝒉𝒊𝒏𝒈𝒔 𝒚𝒐𝒖 𝒘𝒊𝒔𝒉 𝒇𝒐𝒓 𝑻𝒉𝒆𝒚 𝒂𝒓𝒆 𝒐𝒏 𝒕𝒉𝒆 𝒐𝒕𝒉𝒆𝒓 𝒔𝒊𝒅𝒆 𝒐𝒇 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒇𝒆𝒂𝒓

تموم چیزایی که آرزوشون رو داری اونطرفِ ترست هستن🤍

♡

اینو از من داشته باشید: "ترسناک‌ترین آدم‌ها کسایی هستن که در سکوت تلاش می‌کنن."

من می‌دونستم آدم‌ها دروغ‌گو هستند. من می‌دونستم آدم‌ها شریف نیستند. من می‌دونستم آدم‌ها فراموش کننده هستند. من می‌دونستم آدم‌ها چیزی که می‌گن نیستن. من می‌دونستم آدم‌ها می‌تونند در یک لحظه تمام حرف‌هایی که زدن رو فراموش کنند. من تمام معایب و باگ‌های آدم‌ها رو می‌دونستم و نمی‌خواستم تو یادآور این‌ها برای من باشی. کاش تو آدم نبودی. کاش تو هیچ‌وقت نبودی. کاش به تو فکر نکنم. کاش بیشتر اَز این من و خودت رو از خودت نااُمید نکنی. آه اَز جوانی. آه از جوان‌های بدون چراغ در سیاهی.

سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.

Surround yourself with people who are grateful and glow with self-love.

اطرافتو با افرادی احاطه کن که سپاسگزارت هستن و با عشق به خودشون می درخشند.