نيمى از زندگى مان
ميشود صرفِ اينكه به آدمهاى ديگر ثابت كنيم،
ما چقدر خوشبختيم...
به آدمهايى كه شايد خوشبختى برايشان تعريفِ ديگرى دارد
حتى اگر واقعاً هم خوشبخت باشيم،
اما همين خودنمايى،
ما را تبديل ميكند به بدبخت ترين آدمِ روى زمين!
غذايى اگر جلويمان ميگذارند،
قبل از لذت بردن از غذا،
ترجيح ميدهيم آن را به رخِ ديگران بكشيم...
سفرى اگر ميرويم،
ترجيحمان اين است كه بگوييم،
ما آمديم به بهترين نقطه ى روى زمين،تو
بمان همان جهنم هميشگى...
واردِ رابطه اگر ميشويم،عالم و آدم را با خبر ميكنيم،
كه ببينيد چقدر خاطرِ من را ميخواهد،
تو اما بمان در همان پيله ى تنهايى ات...
ما لذت بردن را پاك فراموش كرده ايم
مسيرى را ميرويم كه خطِ پايان ندارد،
فقط ميرويم كه از بقيه جا نمانيم...!

ﺭﺍﺑـﻄــﻪ ﺍﯾﺠــــــﺎﺩ ﮐـُﻦ ،
ﻭﻟــﯽ ﻭﺍﺭﺩِ ﺭﺍﺑﻄــــــﻪ ﯼ ﮐﺴــــــﯽ ﻧﺸــﻮ ..
” ﺣﯿــــــﻮﺍﻧﺎﺕ ﻫـﻢ ، ﺑــﻪ ﺟـُﻔـﺖ ﻫــﺎﯼ ﯾﮑــﺪﯾﮕــﺮ ﮐــــﺎﺭﯼ ﻧــﺪﺍﺭﻧــﺪ ”

دوست داشتـن
همان ”سرباز” وظیفـه ای ـست ؛
که با اسلحـهِ احساس روی
برجِ دیدبانـی
می ایستد
و نمیگذارد جُز «من» ،
کسـی واردِ حیطه ی خیالَت شـود .