می پرستم گل چسبیده به موگیرت را
گیسوان به کمرگاه سرازیرت را
دکمه ی واشده ی آخر تنپوش تو و
عطر برخاسته از پیرهن زیرت را ..
سیب هایی که تمنای رسیدن دارند
طپش منتشر از انبه و انجیرت را
تو همان مریم پاکی که به یک چرخش چشم
می نشانی وسط قلب خدا تیرت را !

شعله دادی تو به خونمردگی رگهایم
کیست انکار کند قدرت شمشیرت را !
بست با تو چمدان سفرش را این شهر
تا که اثبات کند عشق فراگیرت را ..

بعد از آن نیز که من باشم و و یک شهر سکوت
می فشارم به بغل جای تو تصویرت را ...


{ محمدرضا حسینی }

تومرا معنا کن!
م که درخلوت ترد تو مجسم شده ام!
من که درهرنفست شیفته تر،دیربازیست که مطرح شده ام.
درتو تکرار مکرر شده ام..تو مرا معنا کن!
بگذرانم زگل صورتی حوصله ها...
بگذرانم زپل همهمه ی تنهایی..بنشانم به سکوت سرخ تجربه ها..
آه نفسم می گیرد....
تو مرا معنا کن!
بال خوشحالی من واشده است،چشمه ی شادی من راهی عالم شده است
همچنان مغشوشم!
بوی باران..تپش نبض سلامــــــــــــــــــــ....دلخوشم ساخته است.
تو مرا معنا کن!