نمی‌دونم کی لازم داره این رو بخونه:

یکی از درس‌های بزرگ زندگی که
هرکسی باید یاد بگیره اینه:

چیزی که تو واقعیت تموم شده رو تو رویاهات ادامه نده.

یه واقعیتی هست اینکه کلماتی که شنیده میشن دیگه هرگز فراموش نمیشن!
• |.|

آدما رو تو ذهنتون اونقدر بزرگ نکنید که تو واقعیت حتی دست خودتونم بهشون نرسه!

آدم بودن عجیبه، انگار از ته دلمون می‌خوایم احساس کنیم و عاشقی چیزی شیم و حاضریم حتی وجود واقعی یه نفر و تو ذهنمون انکار کنیم و عاشق تصور خودمون از طرف شیم(چون یحتمل دوست داشتن بقیه از دوست داشتن خودمون راحت‌تره) و بعد بذاریم با واقعیتش ناامیدمون کنه.

متاسفانه واقعیت اینه که دو نفر هیچ وقت همدیگه رو تو یه زمان به یه اندازه دوست ندارن.یکی شون همیشه وقتی به خودش میاد که اون یکی یا حسش وجود نداره یا خودش!

‏متاسفانه واقعیت اینه که
دونفر هیچ وقت همدیگه رو
تو یک زمان به یک اندازه دوست ندارن
یکیشون همیشه وقتی به خودش میاد که
اون یکی یا حسش وجود نداره یا خودش

مهم ترین چیزی که تو زندگیم یاد گرفتم این بود که هیچکس همونطور که شناخته بودم باقی نمیمونه ، این آدما به مرور زمان خود واقعیشون رو نشون میدن اونی که چند وقته میشناسیش خود واقعیش نیست بلکه داره یه چیز بهتری از خودش نشون میده و زمان میبره که واقعیت درونشو ببینی ، شخصیت واقعیشو رو کنه.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

قشنگ تر از این جمله ندیدم ، میگه:

زاده‌ی خیال ، اسیر واقعیت:)
• |.|

می‌دونی بیشترین شناخت از اطرافیانت رو کی پیدا می‌کنی ؟
زمانی که روی مود خوبی نیستی
و بیشتر از همیشه به مراقبت و توجه نیاز داری !
رفتار و برخوردی که اون زمان با تو دارند نشون میده در واقعیت چقدر براشون مهم هستی و ارزش داری .

از یک جایی به بعد می‌فهمی که "پذیرش" مهم‌ترین چیزه. پذیرش غم‌ها، پذیرش از دست‌ دادن‌ها، پذیرش تنهایی، پذیرش واقعیت‌هایی که نمی‌شه تغییرشون داد و در نهایت، پذیرش همون چیزی که هستی.