اونجایی وایستادم که به خودم گفتم:
" دیگه کاری از دستم برنمیاد، تسلیم این سرنوشتم "

تو اونجای زندگیم وایسادم که نامجو میگه من دیگه حال ادامه دادن ندارم.

از دید بقیه روی پاهام وایستادم حالم خوبه و واقعا قوی‌ام
اما حقیقت اینه که خسته ام، تیکه تیکه شدم، میخوام فرار کنم، میخوام برم گم و گور شم

توی این وضعیتی که امید به زندگی توی نوسان ناجوری افتاده و فکرِ بلاتکلیفی هر لحظه به آدم هجوم میاره، اگر کسی هست که دوستش داری، توی ساعات مختلف روز با صدای بلند این دوست داشتن رو بهش یادآوری کن تا قلبش گرم بشه تا احساس نکنه تنهاست وسط این همه مشکلات تا دلیل داشته باشه واسه محکم وایسادن و جا نزدن. بهش بگو :
ببین...کم نیاریا؛ من هستم ...دوستت دارم
بهش بگو:
تو دلیلِ منی واسه ادامه دادن ...
یه دلیلِ محکم، عمیق و ماندگار ...

#علی_سلطانی

من واقعا انتظار دارم وقتی چندساعت نیستم کسی نگرانم بشه حالا شما بیا برای من از اینکه آدم ها مهم نیستن و ما باید روی پای خودمون وایسیم حرف بزن.

یه مرد میتونه در حال فروپاشی باشه، اما یه جوری کنارت آروم وایساده باشه و لبخند هم بزنه که حتی لحظه‌ای به ذهنت نرسه چه آشوبی درونش داره. بوسیدنیه این طاقت و صبر و تحمل.

‏تا ۱۸ سالگی عمرمون خیلی کند میگذره بعد ۱۸ انگار یهو میره رو X2 و با خودت میگی تروخدا یه دیقه وایسا ببینم چه غلطی دارم میکنم

من می‌دونم نباید خسته شد،
می‌دونم نباید بُرید،
می‌دونم زندگی ادامه داره،
فقط دلم می‌خواست یه وقتایی،یه جایی،یه‌گوشه‌ وایسم،
بگم خستم،
و یکی بفهمه چی میگم..
نه که فقط بشنوه‌ها،بفهمه..

تو برنامه نویسی یه چیزی وجود داره به اسم «حلقه‌ی بینهایت».
که اگه چیزی وارد اون حلقه بشه،
تا زمانی که چیزی اونو وادار به وایسادن نکنه و از حلقه نندازتش بیرون، تا ابد تو اون حلقه می‌چرخه.
احساس می‌کنم تو همچین حلقه‌ای گیر افتادم و هیچی بیرون از اون منتظرم نیست...

‏فک کنم خدا وایساده ببینه من از کی خوشم میاد بعد نشونم بدش بگه:
این ؟ نه نمیشه عزیزم.