همراه مجانین و همآواز لیالی
دیروز از آن کوچه گذشتم به چه حالی
کبک دری و هوبره سرمشق گرفتند
در شکل خرامیدن از آن چشم مثالی
از رنگ و لعاب تن تو ، بیدگلی ها
این نقش نگارند به اسلیمی قالی
هر سال مرا با تو به یک لحظه گذشته ست
هر لحظه گذشته ست مرا بی تو به سالی

کاشا دلم اندازه ی دریای تو جا داشت
جا دارد اگر بشکند این ظرف سفالی
بر مشعل بی روغن ما چشم تو روشن
در محفل بی رونق ما جای تو خالی ...



{ علیرضا بدیع }

من قصه دیرینه ام مهمان من باش
همسایه آیینه ام مهمان من باش
گفتی که گلهای بلور هر غزل را
می پروری در سینه ام،مهمان من باش
من شاهد مرگ صنوبرهای مستم
عاری ز بغض کینه ام،مهمان من باش
در سایبان عقده ها اشکم شکوفاست
در زیر چتر سینه ام،مهمان من باش
پژواک هق هق های آویزان اشکم
ای بهترین گنجینه ام،مهمان من باش

اگه میبینی تنهام
نه آدم شدم
نه توبه کردم
نه عوض شدم
نه سرم شلوغه
نه دلم جایی گیرکرده
نه دلیل خاصی دارم
فقط حوصله ندارم به یکی اجازه بدم اعصابموخوردکنه
بیادوگندبزنه وبره
حوصله ندارم بازم داستان بشه برام
حوصله ندارم خالی بندیاشوباورکنم
دلم نمیخواداعصابم بریزه به هم
اره تنهام فقط همین

ی سوال
شمام مث من وقتی میرین حموم شیر باز میکنین تا اب سردش بیاد وبره مث این رزمنده هایی که نارنجک دیدن میرین ی گوشه سنگر میگیرین یا فقط من اینجوریم