یاد گرفتم به هر کاری که از بقیه می‌بینم، مُهر تایید نزنم؛ تا شاید این‌جوری هم اون‌ها بفهمن کجاشو دارن اشتباه می‌رن، هم من به خاطر یک تایید بی‌جا، وجدانم قاضیِ اشتباهات نشه.

ولی این دنیا بیشتر نیازمند آدم هاییه که تو هر شرایطی وجدانشون بیداره .

من بلد نیستم قهر کنم؛ ولی اگه قهر کنم واقعا میرم و دیگه‌ام برنمی‌گردم، میرم برای همیشه و پشت سرمم نگاه نمی‌کنم، چون اون‌قدری اهمیت و فرصت دادم، اون‌قدری خوب بودم، اون‌قدری عیب‌های آدمی که دوستش داشتمو نادیده گرفتم، که از این نظر هیچ عذاب وجدانی ندارم، من میرم ولی مطمئنم اون آدم میمونه با یه تصویر غیر قابل دسترس از آدمی که همه جوره هواشو داشته.


. .

‌ ‌ ‌‌‌‌
‏مهم‌ترین چیزی که یاد گرفتم این بود که هرکسی ممکنه قلب داشته باشه ولی وجدان نصیب هرکسی نمیشه .

.࿐

نسل ما طبیعی‌ترین لذت‌های زندگیشو با
عذاب‌وجدان و پیچوندنِ خانواده تجربه کرده
و تو سرش خوندن که داره کارِ اشتباهی انجام
میده با ما از عدالتِ این دنیا صحبت نکنید.

جوری با آدما برخورد کنید
که اگه یک ساعت بعد مردن، عذاب وجدان نگیرید ...

.࿐

‏

کارکرد خانواده ی ایرانی کاملا شبیه یه اکس تاکسیک و سمی هست. بیش از حد دوستت داره و نحوه ی ابراز صحیحش رو بلد نیست پس محدودت می‌کنه، منفعت شخصیت رو جای خودت تشخیص میده و با تکنیکای گروگان‌گیری روانی احساسی بهت عذاب وجدان میده.

•
فقط فروغ فرخزاد می‌تونه حق مطلب رو تو هر موضوعی به این خوبی ادا کنه:

از بستر وصال به آغوش سرد هجر
آزرده از ملامت وجدان گریختم

「♡」

من یاد ندارم قهر کنم ولی اگه قهر کنم واقعا میرم و دیگه‌ام برنمیگردم،میرم برای همیشه و پشت سرمم نگاه نمی کنم،چون اون قدری اهمیت و فرصت دادم،اون قدری خوب بودم، اون قدری عیب‌های آدمی که دوستش داشتمو نادیده گرفتم،که از این نظر هیچ عذاب وجدانی ندارم،من میرم ولی مطمئنم اون آدم میمونه با یه تصویر غیر قابل دسترس از کسی که همه جوره هواشو داشته.

ما نسلی بودیم که با تهدید "تا سه میشمارم"
چشم میزاشتیم . .
ولی اِنقدر با وجدان بودیم ک،اون وسط یه "دو و نیم" جا میکردیم تا
دوستمون بهتر قایم شه:)