and from time to time I must remind myself to take time for me, to heal, to love and appreciate this body I have.

و لحظه به لحظه، باید به خودم یادآوری کنم که برای خودم وقت بذارم، که وجودمو درمانش کنم، دوستش داشته باشم و قدرشوبدونم.

دردو رنج مارو قوی تر نمیکنه، برعکس مارو خرد میکنه و از هم میپاشونه، چیزی که مارو قوی تر میکنه، تلاش ما برای چسبوندن تکه های شکسته شده ی وجودمونه.

خدایا نشه که یه وقت صفاتی که ازشون فراری هستیم آروم‌تر و پنهانی‌تر از یه مورچه‌ی سیاه رو سنگ سیاه تو دل تاریکی، بیاد و تو وجودمون بشینه.

من بهش بخش تاریک وجودمو نشون دادم و اون با ستاره ها روشنش کرد .🤍

♡

آره میگذره
تموم میشه، میرسیم، میبینی
ولی باور کنید رد بعضی روزا تو وجودمون
میمونه! دقیقا همونی که سعدی میگه:
بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت.

شاید اگ تو نبودی این منِ قوی هم الان نبود؛
شاید اگ قلبمو نمی شکستی ، نمی فهمیدم نباید حرف های هر کسی رو باور کنم؛
شاید اگه با تو آشنا نمی شدم هیچوقت
نمی فهمیدم آدما اونجوری که نشون میدن نیستن؛
شاید تو برای من لازم بودی تا بفهمم برای همه نباید همه ی وجودمو بزارم! همین..

احساس میکنم دیگه هیچوقت قرار نیست اونقدر از کسی خوشم بیاد که بشه دوست پسرم.
‏میدونم احساس درستی نیست اما اعماق وجودمو یکم غصه دار میکنه.

‏همه‌مون تو این روزا یه تیکه‌هایی از وجودمون رو از دست دادیم که هیچ‌وقت قرار نیست جاش پر بشه. برای تحمل این همه رنج و سختی، این همه فشار و استرس، این حجم از غم و تنهایی، نیازمند قلب های بزرگ تری بودیم.

اینکه بعدا ازمون به خوبی یا بدی یاد کنن
خیلی سادس!
با حرفامون قلب آدمای دیگه رو به درد بیاریم
نباید توقع آرامش داشته باشیم
چون تو وجودمون نداریمش
و دقیقا از همونجا باید شروع کنیم
از خودمون...
وجود خودمون....



. .

به‌جایی هم غلامحسین ساعدی واسه معشوقه‌ش مینویسه:«آدم نمیتواند تحمل کند، بالاخره باید کسی را در زندگی داشت که غمِ انسان را دریابد»؛
‏و چه شبایی که غم وجودمونو فرا گرفته بود و هیچکس نبود که شریک غصه‌هامون باشه :)))