دردو رنج مارو قوی تر نمیکنه، برعکس مارو خرد میکنه و از هم میپاشونه، چیزی که مارو قوی تر میکنه، تلاش ما برای چسبوندن تکه های شکسته شده ی وجودمونه.

خدایا نشه که یه وقت صفاتی که ازشون فراری هستیم آروم‌تر و پنهانی‌تر از یه مورچه‌ی سیاه رو سنگ سیاه تو دل تاریکی، بیاد و تو وجودمون بشینه.

آره میگذره
تموم میشه، میرسیم، میبینی
ولی باور کنید رد بعضی روزا تو وجودمون
میمونه! دقیقا همونی که سعدی میگه:
بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت.

‏همه‌مون تو این روزا یه تیکه‌هایی از وجودمون رو از دست دادیم که هیچ‌وقت قرار نیست جاش پر بشه. برای تحمل این همه رنج و سختی، این همه فشار و استرس، این حجم از غم و تنهایی، نیازمند قلب های بزرگ تری بودیم.

اینکه بعدا ازمون به خوبی یا بدی یاد کنن
خیلی سادس!
با حرفامون قلب آدمای دیگه رو به درد بیاریم
نباید توقع آرامش داشته باشیم
چون تو وجودمون نداریمش
و دقیقا از همونجا باید شروع کنیم
از خودمون...
وجود خودمون....



. .

به‌جایی هم غلامحسین ساعدی واسه معشوقه‌ش مینویسه:«آدم نمیتواند تحمل کند، بالاخره باید کسی را در زندگی داشت که غمِ انسان را دریابد»؛
‏و چه شبایی که غم وجودمونو فرا گرفته بود و هیچکس نبود که شریک غصه‌هامون باشه :)))

‏بیاین قبول کنیم، همه مون یه روز تموم وجودمون رو برای کسایی گذاشتیم که ارزش جواب سلام دادنم نداشتن.

‏بیاین قبول کنیم، همه مون یه روز تموم وجودمون رو برای کسایی گذاشتیم که ارزش جواب سلام دادنم نداشتن.

هیچ‌وقت این بدی رو در حق خودمون نکنیم؛
یاد بگیریم ما وجودمون انقدر با ارزشه که هیچ‌وقت به خودمون اجازه این کارا رو نمی‌دیم.
اصالت و شخصیت وقتی بالا باشه یه انسان درست هیچ‌وقت این بدی رو در حق خودش و دیگران نمی‌کنه.
یادتون باشه زمین به شدت گرده،
بدی کنی بدی می‌بینی!
خوب باش تا خوبیا بیان سمتت...

. .

‏خیلیامونم به کسی تو زندگیمون وفاداریم که حتی از وجودمون خبر نداره:)