اصلا حواست به خودت هست؟

وقتی حس میکنیم کنترل دست خودمون نیست‌ اولین قدم واسه پس گرفتنش اینه که حواست به خودت و روحیاتت باشه، یه لیست درست کن از چیزایی که انرژیت رو تخلیه میکنن و از چیز هایی که بهت انرژی و انگیزه بیشتری میدن، بعد با دقت بشین بررسیش کن.

. .

با وجود بعضیا تو زندگیم سیستم روحیاتم به شدت ویروسی شده :/

‌‌‌‌‌‌.࿐

‏گرفتاری اونجاس که قیافه‌ و هیکلش همونیه که دنبالش بودی ولی اخلاق و روحیاتش کاملا باهات فرق داره

از نظر قیافه شاید یکی مِثلم پیدا شه،
ولی روحیات به هیچ وَجه :)

.࿐

هر انسانی به ناگزیر در پوست خودش زندگی می‌کند و جهان خود را در سر خود حمل می‌کند‌.
از این رو سعادت حقیقی تنها باید در درون جسته شود و تنها در آنچه خودمان هستیم نهفته است.
به این ترتیب، سعادت شخص به استعداد شخصی او بستگی دارد.
نخست و پیش از هر چیز به تندرستی او، بعد به روحیات طبیعی، شخصیت، هوش و غیره‌ی او.
از این منظر، نخستین راه برای تعقیب سعادت این است که چیزهایی را که استعدادهای واقعی ‌اش هستند پیدا کند،
در کمال صداقت با خودش آنها را به کمال گسترش دهد، بعد با استفاده ی کامل از آنها همه را زندگی کند،
گرچه همواره باید مراقب باشد که خودش را تندرست نگه دارد.
در مقابل،
انسان معمولی، در خصوص لذات زندگی‌اش، به چیزهایی اتکا می‌کند که بیرون از او هستند
و لذا به ثروت و طبقه و همسر و فرزند و دوستان و جامعه و غیره تکیه می‌کند؛
این‌ها پایه‌های سعادت زندگی او هستند، که بنابراین وقتی آنها را از دست می‌دهد یا از آنها سیر می‌شود سعادت از بین می‌رود»

"فلسفه شوپنهاور برایان مگی"

افراد باهوش این کارها را نمی کنند:

1. با حس پشیمانی وقت خود را تلف نمی کنند
اگر در نتیجه کارهایی که کرده اند نتیجه خوبی حاصل نشود، نه ناامید می شوند و نه به دنیا بد و بیراه می گویند. یک عبارت ساده می گویند: «روشی دیگر را امتحان می کنم.» ناامیدی برای آنها مفهومی ندارد.

2. به قدرت خود اعتماد دارند
افراد باهوش و موفق هرگز طوری رفتار نمی کنند که دیگران از آنها حس بد بگیرند، یا احساس کنند که این افراد در کارها و تصمیمات آنها دخالت می کنند.

3. از تغییر نمی هراسند
این افراد اصولا چیزی به نام ترس در وجود خود ندارند. ریسک پذیری بالایی دارند و تلاش و چالش به آنها انرژی دوبرابر می دهد.

4. وقت خود را برای کارهایی که نمی توانند کنترل کنند، تلف نمی کنند
افراد باهوش و موفق اصولا از چیزی خیلی شکایت نمی کنند. به طور مثال، اگر در ترافیک سنگین گرفتار شوند، غر نمی زنند. حتی در مورد افراد دیگر به اصطلاح غیبت نمی کنند. وقتی نمی توان اخلاق و روحیات یک انسان را تغییر داد، چرا برای او انرژی صرف کنید؟

5. نگران توجه و تعریف شنیدن از دیگران نیستند
یک انسان باهوش همیشه در تلاش است که مهربان، منصف و خوش اخلاق باشد و خوبی ها و محبت های دیگران را قدر بداند و اطرافیان را برای کارهای درست و خوبشان تحسین کند. این کارها را برای جلب محبت آنها انجام نمی دهد، بلکه برای ارتقا روح خودشان این روش را انتخاب کرده اند. در ضمن، در شرایط بد و ناراحت کننده نیز سعی می کنند تحمل بالایی داشته باشند و با متانت و نزاکت رفتار می کنند.

6. از ریسک کردن نمی هراسند
افرادی که به طور ذهنی بسیار باهوش و برجسته هستند، از اینکه در موقعیت های پرخظر قرار بگیرند، هیچ هراسی ندارند.

7. در گذشته زندگی نمی کنند
افراد باهوش هرگز خود را در غم و ناراحتی ها و شکست های گذشته غرق نمی کنند و وقت خود را برای از دست دادن آرزوهای ذهنی خود تلف نمی کنند. آنها همیشه در لحظه زندگی می کنند و برای آینده خود برنامه ریزی های درست دارند.

8. یک اشتباه را بارها تکرار نمی کنند
انسان از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود. انسان باهوش کسی است که وقتی راهی را رفت و دید اشتباه است، دوباره آن را تکرار نکند.

9. از موفقیت دیگران ناراحت نمی شوند
کم نیستند آدم هایی که چشم ندارند موفقیت های دیگران را ببینند. این افراد همیشه در سطح پایین فکری خود می مانند و شاهد هیچ نوع پیشرفتی در زندگی نخواهند بود. اما درست برعکس، انسان های باهوش و موفق، از دیدن موفقیت اطرافیان بسیار شادمان می شوند.

10. پس از شکست ناامید نمی شوند

11. از تنهایی نمی ترسند
افراد باهوش از در جمع بودن بسیار خوشحال هستند، اما در تنهایی های خود نیز می توانند دلایلی برای شادی داشته باشند.

12. فکر نمی کنند دنیا به آنها بدهکار است
آنها با توجه به شرایط اقتصادی جامعه و وضعیت حقوق ها کاملا درک می کنند که باید خودشان تلاش کنند تا به موفقیت برسند.

13. عجول نیستند
افراد باهوش برای رسیدن به اهداف خود تلاش و برنامه ریزی می کنند و می دانند برخی از کارها در کوتاه مدت نتیجه نمی دهند و باید برای رسیدن به نتیجه دلخواه، صبر داشته باشند.

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار
ناز انگشتاب بارون تو باغم میکنه
میون جنگلا طاقم میکنه
تو بزرگی مث شب
خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو
تازه وقتی بره مهتاب و هنوز
شب تنها باید،راه دوری بری تا دم دروازه ی روز
مث شب رود بزرگی مث شب
تازه روزم که بیاد
تو نمیری مث شبنم مث صبح
تو مث مخمل ابری
مث بوی علفی
مثل آن ململ نازک
مثل اون ململ مه
که روی عطر علفها
مثل"بلاتکلیفی"
هاج و واج موندهمردد
میون موندن و رفتن
میون مرگ وحیات.
مث برفایی تو
تازه آبم بشه برفا وعریون بشه کوه
مث اون قله ی مغرور بلندی
که به ابر،ای سیاهی
وبه باد،ای بدی،میخندی...