البته یه وقتایی هم تکلیف مشخصه، ولی آدم دلش نمیخواد بپذیره.

یوقتایی یه اتفاق کوچیک، جرقه‌ای می‌شه تا آدم بخاطر همه‌ی دردایِ زندگیش یکجا گریه کنه.

نمیدونم میفهمین یا نه، ولی یوقتایی یه ترسی میوفته تو جونم که، چجوری تو این سن تنهام و هیچ رابطه‌ی جدی‌ای ندارم؟، چجوری تو روزای سخت و خوبم کسی کنارم نیست؟، نکنه قراره تا ابد تنها بمونم؟

یه وقتایی دلم می‌خواد کنار کسی باشم که نوتیف پیامش مثل برق یه نگاه بیاد و ناخودآگاه لبخند به لبم بیاره؛ همون کسی که کنارش نه واژه‌ها دست و پا بزنن برای فهمیده‌ شدن، نه زمان قراری برای موندن داشته باشه. فقط یه هم‌صحبت که بشه همه چیز رو، از دل گفت و از دل شنید، بدون وزن قضاوت.

برای همه وقتایی که گفتیم
<<میشه منم بزاری تو چمدونت>> و تلخ خندیدیم…

«وقتایی هم که حالتون خوبه سراغ آدما رو بگیرین، آدما زباله دون احساسات منفی شما نیستن که فقط موقع بدبختیاتون یادشون می افتید.»

یه وقتایی حسم این شکلیه توروخدا نذار ازت ناامید شم، خواهش میکنم خوب بمون، نذار راحت از زندگیم حذفت کنم بذار یکم بیشتر پیشم بمونی

یه وقتایی بهش بگو:

«تو قشنگ ترین دلیل برای نشون دادنِ مهربونیِ خدا روی زمینی…»
بذار بدونه که چقدر خوش قلب بودنش برات با ارزشه.

ی وقتایی از خدا میپرسم:چرا انقدر باید منتظر بمونم؟
و اون در جواب میگه:
یا به دردت نمیخوره،
یا دارم قشنگ ترش میکنم،
یاد دارم بهترش رو برات اماده میکنم
به زمان بندی من اعتماد کن.
صبر داشته باش.

‏برای همه وقتایی که گفتیم
' میشه منم بذاری تو چمدونت '
و تلخ خندیدیم :(