ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

کاش بتونم دوز مهربونیمو بیارم پایین :)

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم در تلاش برای زنده موندن ، حفظ روحیه ، کاهش استرس و اضطراب ، حل چالش های درونی غلبه بر مشکلات و افسردگی ..
پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید

یه روزهایی دلم میخواد روی پیشونیم بنویسم در تلاش برای زنده موندن، حفظ روحیه، کاهش استرس و اضطراب، حل چالش های، درونی غلبه بر مشکلات و افسردگی...
پس لطفا مشکلی به مشکلات این شخص اضافه نکنید.

‏ولی دوست اصلیت همونیه که میتونی بدون ادا وسط بدبیاریت بهش زنگ بزنی و بگی گند زدم و اونم بگه پاشو بیا ببینیم چه خاکی میتونیم بریزیم سرمون.

ما حتی دیگه حرف نمی‌زنیم، ولی جفتمون میدونیم که این ته داستان نیست:)

اگر بدونیم بعد از مرگمون چیزی جز کربن برای محیط زیست نیستیم، زندگی رو آسون‌تر می‌گیریم.

بخدا ما منتظر برگشتن هیچ آدمی نیستیم، ما فقط منتظر برگشت خودمونیم که با اون آدم رفته.

من همونیم که وقتی بغلش کنی محکم‌تر بغلت میکنه

بعضی اوقات نمیخوایم حالمون خوب بشه، چون دردمون اخرین نقطه ی اتصالیه که میتونیم بخاطرش با خاطراتمون و گذشتمون داشته باشیم.