آفتاب که میتابد،پرنده که میخواند،نسیم که می وزد با خودم میگویم حتما حال دوستانم خوب است که جهان این همه زیباست.
دوستان من مثل گندمند بودنشان یک دنیا برکت و نعمت است و نبودشان قحطی وگرسنگی است و من چه خوشبختم که زر خوشه های گندم در اطرافم موج میزند
مهربانی ات را قدر میدانم و آن را در سیلوی جان نگه داری خواهم کرد.
خوشه های افکار بلندت سبز و ریشه ی پاکت پایدار باد.