‏به نظرم یکی از غمگین‌ترین فکت‌هایی که وجود داره و خیلی اتفاق میوفته دوستی‌‌ها یا دوست‌های دوره‌ایه، یه مدت باهاشون خیلی صمیمی میشی، باهاشون کلی حرف میزنی، کلی خاطره میسازی، کلی چیزهای خوب اتفاق میفته، کلی اینتراکشن داری ولی بعد از یه مدت بدون هیچ دلیلی بینتون فاصله میوفته و حتی از هم دیگه خبر هم ندارین.

آه عزیز کوچک و غمگینم
تو ترسیدی بخاطر تاریکی‌‌هایت رهایت کنم
درحالی که من شیفته‌‌ و عاشق همان
تاریکی‌های درونت بودم

- لاادری

همه آدم‌ها شاعرانگی رو بلدن حتی اونی که شاعرانگی رو یادش نگرفته، ولی مهمه در کنار چه کسی قرار می‌گیری چون بعضی از قابلیت‌ها فقط توی شرایط‌‌های خاص و با آدم‌ خاص شکوفا می‌شه. یکهو می‌بینی کسی که اصلا نمی‌دونست شعر چیه، برات در حد شاهنامه شعر گفته و وارد مسیری شده که حتی خودشم به خوابش نمی‌دیدش.

تایپم تا ابد اون آدمیه که تو دعوا مراقب حرف‌‌هاش و رفتارش هست چون میدونه چقدر حساسم.

سردرد، معده درد و درد دست چپم بخاطر حرف‌هاییه که ریختم تو خودم، حرف‌‌هایی که باید فحش میشدن تو روی یه سری آدم که سرم درد نگیره، تهوعی که باید خالی میشد تو روی یه تعداد که معده درد نشه، قلبی که یه تعداد شکستنش و تهش گفتن تو چقدر کم ظرفیتی.

احساست رو خرج آدمی کن که مال یه نفر بودن رو بلد باشه، یکی که قدر لحظه‌‌هایی که کنارته رو بدونه، قدر اهمیت دادنات و حرص خوردنات رو بدونه، نه یکی که فقط باعث بشه به غم و غصه‌‌هات اضافه بشه و بعدش هم رهات کنه بره.

‏یه غمی خیلی پر رنگ‌تر از بقیه غم‌هاست، هضم نشدنی و هرگز خوب نشدنی، هر بار با هر اتفاقی غمگین میشی یا صدمه میبینی برمیگردی پیش اون غم، از غم‌‌های جدید به کهنه‌ترین غمت پناه میبری،به جانکاه‌ترین غمت.

نوشته بود:
«هر آدمی به یه نفر احتیاج داره که
براش مثل بقیه نباشه، وگرنه دنیا
پُر از بقیه‌‌هاست.»

هر آدمی به یه نفر احتیاج داره که
براش مثل بقیه نباشه
وگرنه دنیا پُر از بقیه‌‌هاست...

عزیزم تو نمیتونی آدم‌‌هارو از دست خودشون نجات بدی.