از من کلماتی به‌جا می‌ماند که تمامش برای تو بود.

حتی اگر تمام مردم تو را ترک کنند،
من در گوشه‌ای در انتظار تو می‌مانم.

نترس، در نهایت من می‌مانم و تو، با قلبی پر از عشق.

آدم‌هایی هم هستند که می‌آیند و چنان روح‌مان را
در آغوش می‌گیرند، که یادمان می‌رود غم و اندوه را.

محمود درویش نوشته:

آرزو می‌کنم عاشق کسی شوم
که هر چه بین‌مان اتفاق افتاد
هرگز غم و اندوه من را ناچیز نشمرد.

از رد شکستگیِ دلِ آدم
گلی می روید سرخ
که غریبانه زیباست
و عطرِ عجیبش
همیشه بر پیراهنِ صاحب دل می‌ماند...

#معصومه_صابر

. .

یه تیکه از کتاب دانوب خاکستری اثر غاده السمان هست که به طرز عجیبی درسته؛ میگه:

‏«و اینک، در یادآوری دردناکی که به عمل جراحیِ بدون بیهوشی و خودخواسته‌ای می‌ماند، ماجراها را دوباره می‌بینم.
چه کسی باور می‌کند که عمر خاطره بیش‌تر از عمر زخم است؟»

و ما آنقدر محکم بوده‌ایم،
که حالا هیچ‌کس رنج‌مان را باور نمی‌کند.

می‌روی
و گمان می‌کنی همیشه کسی منتظرت می‌ماند،
بی‌آنکه بدانی بعضی دوری‌ها آدم‌ها را عوض می‌کند.

‏خب، آدم همیشه می‌داند که
جاهای دیگری هم هست،
ولی می‌مانَد...

- هوشنگ گلشیری