If I had known that love is so dangerous, I would not have fallen in love

اگر می‌دانستم عشق تا به این اندازه خطرناک است، عاشق نمی‌شدم

کاش می‌شد کمی پایین‌تر از استخوان ترقوه‌ام را بشکافم و آن سنگینی و غمی که آن‌جا احساس می‌کنم بیرون می‌ریخت، نمی‌دانم شاید این‌طور سبُک می‌شدم.

کاش می‌شد هرکس را که می‌شناسم برای ابد از سرراهم برداشته می‌شدند و وارد دنیایی تازه با آدم‌هایی که همدیگر را نمی‌شناختیم می‌شدم.

‏کاش گلدان پشت پنجره‌ات بودم؛ هِی زرد می‌شدم، هی غصه‌اَم را میخوردی

.࿐

کاش منم می‌مردم و اینطور بیدار نمی‌شدم.

﮼من‌همواره

﮼تاریخ‌قلبم‌را‌می‌نگارم

﮼از‌روزی‌که‌در‌آن

﮼به‌تو‌عاشق‌شدم...

﮼نزار‌قبانی

. .

بابابزرگم گفت جوونیام آرزوم بود مداح شم.
گفتم چرا نشدی؟
گفت تریاک می‌زدم که صدام دورگه بشه، نعشه می‌شدم هایده می‌خوندم.

حد وسط نداشتم، هیچ‌گاه!
یا شاد شاد، یا غمگینِ غمگین. یا شادی، داشت پروازم می‌داد، یا غم، داشت مرا می‌کشت.
در دوست داشتن هم همین بودم، همیشه.
یا آنقدر دوست داشتم، که حد نداشت، یا آنقدر دوست نداشتم که اهمیتی داشته باشد. و همین مانع از معاشرت من با آدم‌ها می‌شد.
من زود از همه‌چیز خسته می‌شدم و خیلی زود حوصله‌ام از رابطه‌ها و رفت و آمدها و بحث‌های بی‌نتیجه سر می‌رفت...
من داشتم هر روز تنهاتر می‌شدم،
با دست‌های خودم.


. .

دست‌های تو تصمیم بود؛
باید می‌گرفتم و دور می‌شدم.

. .

زَخم بَرداشتم اما نمُردم!
تَرَک بَرداشتم اما نَشکستم!
خَمیدهِ شُدم اما لِه نَشدم!
خَستهِ بودم اما اِدامهِ دادم!
این بود خُلاصهِ ی داستانِ زندگیِ من!


.