این اخلاقمو خیلی دوست دارم...
اینکه سر مشکلاتم آدم پررویم!
میشینم غصمو میخورم ناراحتمو میشم اما بعدش جوری بلند میشم و با نسخه جدیدی از خودم ادامه میدم که تا دو روز پیش لب پرتگاه فروپاشی بودم.
آره شاید بزرگترین ویژگیم همین باشه:
ادامه دادن اونم وقتی که ادامه دادن محاله.

خودتو با کلمه ای بنام صبررر
متقاعد میکنی ک از هم نپاشی .

همیشه دیگرانند که سمی‌اند و دیگرانند که قضاوت می‌کنند و دیگرانند که دل می‌شکنند و دیگرانند که بد رفتار می‌کنند! خودمان چه؟ خودمان آدمِ سمیِ جهانِ چند نفریم؟! خودمان چقدر دل شکانده‌ایم و چقدر قضاوت کرده‌ایم و چقدر آدم‌ها را کلافه کرده‌ایم؟ خودمان چند نفر را بی‌آنکه حواسمان باشد، تا مرز فروپاشی روانی برده‌ایم؟ کجا زیاد توقع داشته‌ایم و کجا قدر ندانسته‌ایم و کجا خودخواه بوده‌ایم و فقط به نفع و مصلحت خودمان فکر کرده‌ایم؟!
درستش این است که گاه‌گاهی بیرون دایره بایستیم و به رفتار خودمان هم نگاه کنیم و ببینیم از بیرون چطور به نظر می‌رسیم و کجای این معادله ایستاده‌ایم و چقدر کار داریم تا درست شویم و چقدر راه داریم تا درست رفتار کنیم؟!

#نرگس_صرافیان_طوفان

هستی یه قهوه بزنیم؟
ترجمه : من در مرز فروپاشی کاملم
اگه همو نبینیم نمی‌دونم چه بلایی سرم بیاد .️.

the right one will hear you
even when your heart falls apart.

یه شخص مناسب و درست، صداتو میشنوه.
حتی وقتی قلبت از هم پاشیده.

از یه جایی به بعد غم زمین گیرت نمیکنه، بیشتر بهت انگیزه میده پاشی سعی کنی شرایطت رو عوض کنی.

بدترین لحظه؟
خواب ببینی یکی text داده، پاشی ببینی نوتیفی ازش نداری

در روابط سمی، همه‌چی تنها ۱۵ دقیقه قبل از فروپاشی، خوب به نظر می‌رسه

وقتی درحال فروپاشی بودی کی نجاتت داد؟؟

تو افسردگی دقایقی وجود داره که مطمئن نیستی بتونی به لحظه بعد برسی. نمی‌دونم چطور بگم که کلیشه نشه. لحظاتی که مطمئنی دقیقه بعد رو با این حد از خلا و فروپاشی نباید ببینی، منطقی نیست که ببینی، اما می‌بینی. می‌بینی و باز درد می‌کشی.
و نمی‌تونم بگم چقدر تجربه این لحظات سهمگینه.