همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

Accept life as it is. Then work to make it the way you want it to be.

زندگی رو همون طور که هست بپذیر.
بعدش تبدیلش کن به زندگی که میخواستی.

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

بعضی وقت‌ها هم اونی که عوض شده دیگه شبیه تصورات و خاطرات تو نیست فقط باید این رو بپذیری و سعی نکنی به یاد لحظات خوب گذشته، چیزی که خیلی وقته از بین رفته رو بخیه بزنی.

دوست داشته باش خودت رو با همه‌ی کم‌وکاستی‌ها و بپذیر، همون‌طور که کسی رو با همه‌ی‌ وجودت دوست داری.

از من میپرسی بگرد دنبال کسی که مسئولیت پذیره و مسئولیت قبول میکنه، مسئولیت دوست دارمی که میگه، مسئولیت قولی که میده، مسئولیت حرفی که میزنه، مسئولیت حال کسی که کنارشه، مسئولیت اشک‌هایی که میریزه، مسئولیت دستی که میگیره.

رنج هم میتونه ضعیف ترت کنه و هم قوی ترت! ولی این انتخابش با خود آدماست!
زمانی که در برابر رنجت تسلیم بشی و بذاری تمام وجودت و در بر بگیره اونجا رنج تورو ضعیف تر و آسیب پذیرترت میکنه! ولی اونجایی که بفهمی این رنجت چه پیامی داره بهت میرسونه و درسی که داره بهت میده رو بفهمی، اونجاست که باعث تغییر و رشدت میشه!! و تغییر از طریق رنج همون جمله ایه که میگه آنچه را تو نکشد قوی ترت میکند!
ولی اگر تسلیمش بشی و درسی که داره بهت میده رو نادیده بگیری، ضعیف ترت میکند!

سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.

من پذیرفتمش اما کاش زندگی‌ام جوری پیش نمی‌رفت که چیزهای مورد علاقه‌ام، درس عبرت و تجربه‌ بشن برام.

نوشته بود:

«حرف‌ها باورپذیر نمی‌شوند؛
وقتی رفتار، حرفِ دیگری می‌زند »