من پذیرفتمش اما کاش زندگی‌ام جوری پیش نمی‌رفت که چیزهای مورد علاقه‌ام، درس عبرت و تجربه‌ بشن برام.

نمیدونم چطور بگم ولی من پذیرفتم دیگه قرار نیست عاشق بشم. ممکنه یه روز دوباره وارد رابطه بشم و طرف رو دوست داشته باشم ولی عشق؟ نه.

‏اون زخم رو پذیرفتم، اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری میکنم که اگه اون زخم نبود اینجور نمیشد.

یه سری رفتارها هستن که
تو هیچوقت از یه شخصی؛
انتظارشو نداشتی...
برای همین پذیرفتنش خیلی سخته،
قسمت دردناک ماجرا هم اینه
که ما خودمون این ادما رو
برا خودمون گنده کردیم!

#بارش_حق

نمیدونم درک میکنید یا نه
ولی بعضی وقتا یهو
چشامو باز میکنم میبینم باز دارم
به خاطر چیزایی که چند بار پذیرفتم و باهاشون کنار اومدم غصه میخورم!

من وقتی فهمیدم بزرگ شدم که پذیرفتم یک سری چیز ها مال من نیست و در اوج دوست داشتن باید رهاشون کنم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

من پذیرفته ام که برای آدم‌های اندک شماری می‌شود حرف زد ،
برایشان رفیق بود و سویشان امید رفاقت داشت ..

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم .

مغزها میگن "پذیرفتیمش. تمام."
و بعد از چند ماه، فرمان گریه به چشما صادر میکنن.

از منظر روانکاوی؛ تو بیهوده از کسی بدت نمیاد.

_یا قسمتی از خود پذیرفته نشدته که در آن آدم میبینی.

_یا می‌ترسی در آینده، شبیه اون آدم بشی(خودتو درش میبینی).

_یا شبیه اون آدم بودی و دیگه نمیخوای برگردی به اون بودن.

_یا در زندگی تلاش کردی مثل این فرد نباشی.