I attribute my success to the fact that I never made excuses or accepted excuses

موفقیت خود را به این نسبت می‌دهم که من هرگز نه بهانه آوردم و نه بهانه‌ای را پذیرفتم!

سخت بود اما پذیرفتم؛ من اون پناهگاهی بودم که توش پناه گرفتی تا وقتی که یه خونه‌ی امن پیدا کنی.

نوشته بود:
"این زخم رو پذیرفتم. اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری می‌کنم که اگه اون زخم نبود، اینجوری نمیشد".

من پذیرفتمش اما کاش زندگی‌ام جوری پیش نمی‌رفت که چیزهای مورد علاقه‌ام، درس عبرت و تجربه‌ بشن برام.

نمیدونم چطور بگم ولی من پذیرفتم دیگه قرار نیست عاشق بشم. ممکنه یه روز دوباره وارد رابطه بشم و طرف رو دوست داشته باشم ولی عشق؟ نه.

‏اون زخم رو پذیرفتم، اما با هر اتفاقی برمیگردم واسش سوگواری میکنم که اگه اون زخم نبود اینجور نمیشد.

نمیدونم درک میکنید یا نه
ولی بعضی وقتا یهو
چشامو باز میکنم میبینم باز دارم
به خاطر چیزایی که چند بار پذیرفتم و باهاشون کنار اومدم غصه میخورم!

من وقتی فهمیدم بزرگ شدم که پذیرفتم یک سری چیز ها مال من نیست و در اوج دوست داشتن باید رهاشون کنم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

‌
نمی‌دونم درک می‌کنی چی می‌گم یا نه،
اما حالم اینجوریه که یهو به خودم میام می‌بینم باز دارم برای چیزی که قبلا چند بار کامل پذیرفتم و کنار اومدم باهاش، غصه می‌خورم .

پشیمونم؟ نه
خوشحالم؟ اونم نه
پذیرفتم؟ بله.