‏دو تا درس از ۱۴۰۳ گرفتم که شاید به کار شما هم بیاد.

اول اینکه بهتره به موقع از چیزی که کار نمی‌کنه درست خارج بشید ( شغل، رابطه، باشگاه ) تا اینکه اینقدر بمونید و امیدوار باشید تا بپوسید.

دوم اینکه تغییر آدما رو بپذیرید، هم بد شدن هم خوب شدن، با یه تصور قدیمی باقی نمونید.

آدما هیچوقت حرفایی که تو زمان آسیب پذیریشون بهشون زده میشه رو یادشون نمیره.

بیاین بپذیریم که زودتر خوابیدن هیچ تاثیری توی زودتر بیدار شدن نداره

..

همه چی عادیه، روزا میگذرن و کارها پیش میره؛
یهو صبح پا میشی میبینی حالت خوب نیست، یه غمی که گوشه دلت بیدار شده
غمی که بازمونده از اون اتفاقاتیه که ازش فرار کردی، نمیشه ازش فرار کرد فقط باید زمان بدی، بپذیری و رها کنی..

رشد اونجاییه که دیگه برای زخمات چرا و ای کاش نیاری! و دنبال مقصر نباشی و تو نقش قربانی فرو نری، رشد اونجاییه که بپذیری زخمی هستی ولی بجای تسلیم شدن ادامه بدی.

بعضی وقت‌ها هم اونی که عوض شده دیگه شبیه تصورات و خاطرات تو نیست فقط باید این رو بپذیری و سعی نکنی به یاد لحظات خوب گذشته، چیزی که خیلی وقته از بین رفته رو بخیه بزنی.

Maturing is accepting you won't always get all the answers or apologies for the shit that hurt your heart...but you heal anyway.

بالغ شدن به این است که بپذیری همیشه همه ی جواب ها یا عذرخواهی ها را برای چیزهایی که قلبت را آزار می دهد دریافت نمی کنی، اما به هر حال التیام پیدا میکنی.

دردناک‌ترین بخش پذیرش زمانیه که میپذیری اصلا ارزشش رو نداشت، ارزش تمام انرژی و وقت و خوبی‌هایی که از جون مایه گذاشتی، زخم‌هایی که در ازاش خوردی و فرسودگی‌ای که در تار و پودت نشست، اصلا ارزش این همه غرامت رو نداشت.

‏وقتی زندگی مجبورت میکنه که بپذیری آدم مورد علاقه ات نمیتونه آدم بقیه عمرت باشه<<<<

وقتی نقش خودت رو در نظر نگیری، متوجه نشی که هر رفتار یا واکنشی که نشون میدی ممکنه تاوان داشته باشه و همش تو نقش قربانی فرو بری، همه چیز خیلی برات سخت تر میشه.
وقتی میپذیری که اوکی منم اشتباهاتی داشتم، راحت تر گذر میکنی.
این بهترین چیزی بوده که تو این سال‌ها از تراپیستم یاد گرفتم.