حتی اگر تمام جهان هم ملامتم کند من ذره‌ای از خودم و آنچه که کرده‌ام پشیمان نمی‌شوم، مشکل از من نیست، پروفسور ترین ها هم در بین گله‌ای گوسفند سخنرانی‌شان بی نتیجه‌است.

‏هوا یه جوریه که خود پروفسور سمیعی هم امروز یک پاکت سیگار میکشه.

RR.f.

انسان چیست ؟
شنبه: به دنیا می آید.
یکشنبه: راه می رود.
دوشنبه: عاشق می شود.
سه شنبه: شکست می خورد.
چهارشنبه: ازدواج می کند.
پنج شنبه: به بستر بیماری می افتد.
جمعه: می میرد.
فرصت های زندگی را دریابیم و بدانیم که فرصت با هم بودن چقدر محدود است ...

از دلنوشته های پروفسور حسابی (پدر فیزیک ایران)

آدمها
وقتی ناامید میشوند
به خیلی کمتر از آنچه
لیاقتش را دارند
راضی می شوند
و این دلیلی ست
برای وجود
آدمهای نالایق در زندگیمان...!

(پروفسور سمیعی)

خوشبختی چیست ؟

1_ضرر نرساندن به دیگران
2-مفید بودن برای دیگران
3-داشتن وجدانی راحت

پروفسور.سمیعی

انسان چیست؟
شنبه: به دنیا می‌آید
یکشنبه: راه می‌رود
دوشنبه: عاشق می‌شود
سه شنبه: شکست می‌خورد
چهارشنبه: ازدواج می‌کند
پنج شنبه: به بستر بیماری میافتد
جمعه: می‌میرد

#پروفسور_حسابی

تجربه

پروفسور یحیی باقرزاده:
وقتی دائم بگویی گرفتارم،
هیچ وقت آزاد نمیشوی،
وقتی دائم بگویی وقت ندارم،
هیچوقت زمان پیدا
نمی کنی،
وقتی دائم بگویی فردا انجامش میدهم، آن فردای تو هیچ وقت نمیاید!
وقتی صبحهااز خواب بیدار میشویم دوانتخاب داریم:
برگردیم بخوابیم و رویا ببینیم،
یا بیدار شویم و رویاهایمان را دنبال کنیم.
انتخاب با شماست!
وقتی در خوشی و شادی هستی عهد و پیمان نبند!
وقتی ناراحتی جواب نده!
وقتی عصبانی هستی تصمیم نگیر!
زندگی، برگ بودن در مسیر باد نیست،
امتحان ریشه هاست.

ما انسان‌ها معتقدیم که علم و فهم و حکمت سه ارزش متفاوت هستند.
بسیار اتفاق می‌افتد که کسی بسیار عالم است،‌ اما حکمت ندارد. یعنی بسیارند کسانی که به لحاظ معرفت سطح پایینی دارند،‌ اما حکمت دارند،
‌ یعنی زندگی شان را بهتر از یک «فول پروفسور» دانشگاهی اداره می‌کنند،‌ زیرا هم خوش تر هستند،‌ هم خوب‌ترند و هم مردم آن‌ها را بیشتر دوست دارند و هم از زندگی لذت بیشتری می برند.
کسی که حکمت ندارد، از داده‌های(data) فراوان نمی‌تواند استفاده کند. روی هم انباشتن داده‌ها حتی اگر جنبه معرفت یابد،‌ به حکمت نمی‌انجامد.

حکمت یعنی انسان بتواند از مجموعه داده‌ها برای یک زندگی خوب و خوش استفاده کند.

با شما حرف می‌زنم.
من هم سال‌های سال در یکی از دانشکده‌های هنری درس خوانده‌ام.
به شب‌های شعر و گالری‌های نقاشی رفته‌ام.
موسیقی کلاسیک گوش داده‌ام،
ساعت‌ها از وقتم را به مباحثات بیهوده دربارهٔ چیزهایی که نمی‌دانستم گذرانده‌ام.
من هم سال‌ها با جلوه‌فروشی و تظاهر به دانایی بسیار زیسته‌ام،
ریش پروفسوری و سبیل نیچهای گذاشته‌ام
و کتاب «انسان موجود تک‌ساحتی» هربرت مارکوزه را ـ بی آنکه آن زمان خوانده باشم‌اش ـ طوری دست گرفته‌ام که دیگران جلد آن را ببینند و پیش خودشان بگویند:
عجب!
فلانی چه کتاب‌هایی می‌خواند،
معلوم است که خیلی می‌فهمد...
اما بعد خوشبختانه زندگی مرا به راهی کشانده‌است که ناچار شده‌ام رو دربایستی را نخست با خودم و سپس با دیگران کنار بگذارم و عمیقاً بپذیرم که «تظاهر به دانایی» هرگز جایگزین «دانایی» نمی‌شود،
و حتی از این بالاتر دانایی نیز با تحصیل فلسفه حاصل نمی‌آید.
باید در جستجوی حقیقت بود و این متاعی است که هر کس براستی طالبش باشد،
آن را خواهدیافت و در نزد خویش نیز خواهدیافت...
و حالا از یک راه طی شده با شما حرف می‌زنم.
.
سید مرتضی آوینی

ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻣﺤﻤﻮﺩ ﺣﺴﺎﺑﯽ :

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﻓﻘﻂ ﺍﯾﻨﻮ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ
ﺍﻭﻧﯽ ﻛﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ : "ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ"، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺖ!
ﺍﻭﻧﯽ ﻛﻪ "ﻗﻮﯾﺘﺮ" ﺑﻮﺩ، ﻛﻤﺘﺮ ﺯﻭﺭ ﻣﯿﮕﻔﺖ!
ﺍﻭﻧﯽ ﻛﻪ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ "ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ"، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮﺩ!...
ﺍﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﺵ ﺁﺭﻭﻣﺘﺮ ﺑﻮﺩ، ﺣﺮﻓﺎﺵ ﺑﺎ ﻧﻔﻮﺫﺗﺮ ﺑﻮﺩ!
ﺍﻭﻧﯽ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻘﯿﻪ ﺭﻭ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺗﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ!
ﺍﻭﻧﯽ ﻛﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ "ﻃﻨﺰ" ﻣﯿﮕﻔﺖ، ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯼ ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﻜﺮﺩ!