«أنا کلُّ الإغتراب و
أنتِ کلُّ البیوتِ والأمَان»

من تمام غربت‌ها بودم
و تو همه‌ی خانه‌ها و پناه‌ها.

" أنا کلُّ الإغتراب وأنتِ کلُّ البیوتِ والأمَان "

من تمامِ غربت‌ها بودم
و تو همه‌ی خانه‌ها و پناه‌ها .️

♡

اَمن باشید و قابل اعتماد،
که اگر روزی تمامِ جهان برای آدمی سیاه شد و امیدی اگر نبود، تنها قسمتِ سفید جهانش شما باشید و روزنه‌ی نور و امیدی شوید در بی‌نهایت تاریکی...
یادآور خوبی‌ها باشید و پیام‌‌آور قشنگ‌ترین ویژگی‌های وجود آدم‌ها و پناه‌گاه اَمن و آرامی باشید که آدم‌ها در سهمگین‌ترین و بی‌پناه‌ترین حالات روحی‌شان به امنیت حضور و آغوش شما پناه بیاورند و احساس رهایی و آرامش کنند
نه آنکه حضورتان مظهر نا امنی و ترس و بی اعتمادی باشد...

قوی به نظر می‌رسید و شکایتی هم به هیچ چیز نداشت، اما از همه بی‌پناه‌تر بود

.࿐

از آدما به آدما پناه نبرید بی‌پناه‌تر میشید

[بوسیدن با صدایِ فرود آمدنِ قطراتِ باران بر سقفِ ماشین، در پناهِ شیشه‌هایِ بخار گرفته.]

بعضی آدم‌ها مثل خونه می‌مونن عزیزم،
از دست دادن‌شون مثل از دست دادن دادن خونه و کاشانه‌ست،‌ آدم بدون بعضی آدم‌ها بی‌پناه‌ترین و تنهاترینه.
«کاش که بی‌پناه نشی عزیزم.»

. .

یه جایی مولانا خیلی قشنگ میگه که:
«چو خدا بود پناهت،چه خطر بود ز راهت؟!
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی!»
دیگه تا وقتی خدا هست از چی میترسی؟! اون پناهِ امن توعه رفیق!

. .

ی دعا شنیدم خیلی قشنگ بود
"الهی هروقت خسته‌ای خدا بغلت کنه"



پناهِ مَن🫀

•
یه جایی مولانا خیلی قشنگ میگه که:
«چو خدا بود پناهت چه خطر بود ز راهت؟
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی»
دیگه تا وقتی خدا هست از چی میترسی؟اون پناهِ امن توعه رفیق

「♡」