There are parts of the conversation with people when I smile widely and have a lot of fun.

یه قسمت‌هایی از مکالمه با آدم‌ها وجود داره که به پهنای صورت لبخند می‌زنم و خیلی خوش می‌گذره.

تو توانایی اینو داری در حالی که دارم‌ به پهنای صورت اشک می‌ریزم قشنگ ترین خنده‌هارو به لبم بیاری.

از تیمورلنگ پرسیدند:

چگونه امنیتی در کشور پهناور خود ایجاد نمودی که وقتی زنی با طبقی از جواهرات طول کشور را طی می‌کند؛ کسی به او تعرضی نکرده و جسارتی نمی‌کند؟
در جواب، جمله کوتاه ولی با تاملی می‌گوید:
در هر شهری که دزدی دیدم، گردن داروغه را زدم!

‏بهشت عرض پهنای دوتا شونه‌ی کسیه‌که دوستش داری.

⁦.️⁩
کجایی جان من ؟
به کجا سفر کرده ای ؟
به که دل بسته ای ؟
به کدام چشم عادتت کرده ای ؟
با حسرت کدام دست ها سر میکنی ؟
کجایی جان من ؟
کجایی ای هر چه بوده و هست ؟
کجایی ای بهار قلب من ؟
کجایی ای حیات من ؟
کجایی ای زیباترین رویای نداشته ام؟
در این دایره ی پهناور
در این دایره ی خاکی
کدام نقطه ی کور شده ای
که دیگر چشم قلبم هم نمی تواند پیدایت کند...؟

⁦.️⁩
کجایی جان من ؟
به کجا سفر کرده ای ؟
به که دل بسته ای ؟
به کدام چشم عادتت کرده ای ؟
با حسرت کدام دست ها سر میکنی ؟
کجایی جان من ؟
کجایی ای هر چه بوده و هست ؟
کجایی ای بهار قلب من ؟
کجایی ای حیات من ؟
کجایی ای زیباترین رویای نداشته ام؟
در این دایره ی پهناور
در این دایره ی خاکی
کدام نقطه ی کور شده ای
که دیگر چشم قلبم هم نمی تواند پیدایت کند...؟

باید رد شد و‌ رفت از اونجایی که خوشحال نیستی، باید اونقدر بری که برسی به اونجایی که لبخندت به اندازه پهنای صورتت باشه. باید نذاری کسی بهت بگه “باید”، تا بتونی اونجوری که میخوای زندگی کنی!


#mim.

بهارِ جانم با لبخندی به اندازه‌ی پهنای صورت خوش آمدی.

ɴᴏᴛʜɪɴɢ ᴍᴀᴋᴇs ᴍᴇ ᴀs ʜᴀᴘᴘʏ ᴀs ʏᴏᴜ ᴅᴏ ɴᴏᴛʜɪɴɢ ɪɴ ᴛʜɪs ᴡʜᴏʟᴇ ᴡɪᴅᴇ ᴡᴏʀʟᴅ

هیچ چیز در این جهان پهناور منو به اندازه یِ تو خوشحال نمیکنه

به پهنای بازوانت
آرامِش میان آنها
مَرا به حَد جنون میرسانَد...