باران که شدی مپرس این خانه ی کیست
سقف حرم و مسجد و میخانه یکی ست
باران که شدی پیاله ها را نشمار
جام و قدح و کاسه و پیمانه یکی ست
“این شعر نسبت داده شده به حضرت مولانا و در واقع از جناب مهدی مختار زاده است"


. .

El amor duele los amigos se van el tiempo se pierde los recuerdos quedan las promesas se rompen pero la vida sigue

عشق باعث درد میشود، دوستان خواهند رفت، زمان از دست میرود، خاطرات باقی میمانند، پیمانها شکسته میشوند اما زندگی جاریست...

‌‌‌‌‌‌.࿐

مست شد

خواست که ساغر شکند

عهد شکست

فرق پیمانه و پیمان
ز کجا داند مست





‍

می نوازم با دلم سنتور . باور میکنی ؟
دستگاه دلکش ماهور . باور می کنی ؟

پشت ابرتیره گی ها نور پنهان کرده اند
چهره ام در سایه ها مستور. باور می کنی ؟

عشق یک پرده کشید و دیده گانم کور شد
پیر کنعانم دو چشمم کور. باور می کنی ؟

همچو موسی می کنی اعجاز و من بی اختیار
گم شدن در غار های طور. باور میکنی ؟

مستم اما لب نیالایم به هر پیمانه ای
چون دلم شد خوشه ی انگور . باور میکنی ؟

نام شیرینت برای من تداعی میکند
طعم داغ اشک های شور . باور میکنی ؟

چند لحظه ای با من بمان ...
امشب دلم دیوانه است...
حرفی نهان دارم به دل ...
هم صحبتم پیمانه است...
ای خوب من !زیبای من!...
درددلم خروارهاست...
شب میرود با ز همچنان ....
دوروبرم دیوارهاست...
من زاده ی غم گشته ام ....
باسایه همدم گشته ام ...
هیچم نماندست درجهان ...
چون پای من درخارهاست....

هر کسی یاری درین کاشانه دارد ؛ من تو را
یک هدف از رفتن میخانه دارد ؛ من تو را

هرکه مستی می کند ، یک دلبر نازک ادا
در کنار ساغر و پیمانه دارد ؛ من تو را

هر که را دیدم به فرداهای خود دل داده است
آرزوها در دل دیوانه دارد ؛ من تو را

هر که عاشق میشود با جادوی یک دلفریب
در بغل معشوقه ای فتانه دارد ؛ من تو را

هر کسی در یک ستاره بخت خود را دیده است
پیش خود یک آسمان افسانه دارد ؛ من تو را

عاشق شوریده دل، دردفتر شعرش نوشت :
هر کسی یک دلبر جانانه دارد؛ من تو را

الا ای پیرمیخانه..مکن عیبم..ز میخانه...
که من در ترک پیمانه.. دلی پیمان شکن دارم...

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم…
گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل، بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم…
در پــرده سـوزم همچــو گل ،در سینه جوشم همچو مل…
مــن شمـــع رســـوا نیستم، تا گـــــریه در محفل کنم…
اول کــــنم انـــدیشـــه ای، تــا بــرگـــــزینم پیشه ای…
آخـــر به یک پیمانه مــــی، اندیشه را باطل کـــنم…
زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را، آن مایـــــه آرام را…
تا خویشتن را لحظه ای، از خویشتن غافل کنم…
از گـــل شنیدم بــوی او ،مستانه رفتـــم سوی او…
تا چـــون غبار کـــوی او ،در کـــوی جـــان منزل کــنم…
روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم ،چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم…
خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را ،سـرگـــرم آب و گــل کنم…
غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام ،مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام…
مـــن نخــل سرکـــش نیستــم، تـا خانــه در ساحــل کـــنم …

مست شد خواسیت که ساغر شکند عهد شکست
فرق پیمانه و پیمان ز کجا داند مست!؟

در پـیــش بـــی دردان چــــرا فـــریـاد بــــی حــاصــل کــــنم
گــــــر شکـــــوه ای دارم ز دل بـــا یـــار صـاحبــــدل کــــنم
در پــرده سـوزم همچــو گل در سینه جوشم همچو مل
مــن شمـــع رســـوا نیستم تا گـــــریه در محفل کنم
اول کــــنم انـــدیشـــه ای تــا بــرگـــــزینم پیشه ای
آخـــر به یک پیمانه مــــی اندیشه را باطل کـــنم
زآن رو ســـتــــانــــم جــــام را آن مایـــــه آرام را
تا خویشتن را لحظه ای از خویشتن غافل کنم
از گـــل شنیدم بــوی او مستانه رفتـــم سوی او
تا چـــون غبار کـــوی او در کـــوی جـــان منزل کــنم
روشـنـگــــــری افــلاکـــیـم چــون آفـتــــاب از پـاکــــیم
خـاکـــــی نیــم تــا خــویـش را سـرگـــرم آب و گــل کنم
غــــــرق تمـنـــــای تـــــوام مـــوجــــی ز دریــــای تــــــوام
مـــن نخــل سرکـــش نیستــم تـا خانــه در ساحــل کـــنم
رهی معیری