ﺑﻪ ﺑِﻬﺸﺖِ ﺯَﻫﺮﺍ ﻣــﮯ ﺭَﻭﻡ... ﻗﻄﻌﻪ ﯼِ ﺷﻬﺪﺍ...

ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﻋﮑﺲ ﻫــﺎ ﻋُﺒــﻮﺭ ﻣــﮯ ﮐﻨَﻢ...

ﭼﺎﺩُﺭﻡ ﺭﺍ ﺭﻭﯼِ ﺳــَﺮَﻡ ﻣﺤﮑــﻢ ﻣــﮯ ﮐــﻨــَﻢ...

ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟـﺒــــ ﻣــﮯﮔﻮﯾــَﻢ...

ﺩﺷـﻤــَﻦ ﻗﻠﺒﺘــــ ﺭﺍ ﻧِﺸـﺎﻧـﻪ ﮔـِﺮﻓﺘـــ... ﻭ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺍَﺗــ ﺭﺍ ﺑـَﺮ ﺯَﻣﯿــﻦ ﺍﻧــﺪﺍﺧﺘـــ...

ﻣﻦ ﺗﺎ ﺯﻧــﺪﻩ ﺍَﻡ ﻧﻤــﮯ ﮔــُﺬﺍﺭَﻡ... ﺍَﻓﮑﺎﺭَﻡ ﺭﺍ ﻧِﺸـﺎﻧــﻪ ﺑﮕﯿــﺮَﺩ ﻭ ﭼــﺂﺩُﺭَﻡ ﺭﺍ ﺑــَﺮ ﺯَﻣـﯿــﻦ ﺍﻧــﺪﺍﺯَﺩ...

مَن یک دخترم

اَز نوع چادُریَش

مَن خودَم را و خُدایَم را قبول دارم و این برایم اَز تمام دُنیا با اَرزش تر اَست

توی خیابان که راه میروم:

نَه نگران پاک شدن خَط خَطی هآی صورَتم هَستم

وَ نَه نگران مورد قبول واقع نَشدن

تنها دَغدَغِه ام عَقب نَرفتن چادرم هست و بس

مـــــَـــن ســـــاده امـــــــ

مــــــثـــل چـــــادرمــــــ

بـرای با من بودن باید ســـــاده بـــود

تــنــها هــمــیـــن

هیـــس ! وقتی میشنوی میگن اُمُل!
وقتی میشنوی میگن کلاغ سیاه.. وقتی میشنوی میگن چادرنشین..
ســکوت نشانه ے وقــار و آرامشِِ توست ..
چادُر یا جا دُر!؟
بہ نظر می رسد تلفظ اصلی و صحیحِ چادر ، جا دُر بوده است !
جا دُر "یعنی جای درّ و گوهر"