سخت‌ترین نبردهایی که تو زندگیت داری نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، میچرخه.

یکی از آثار بالغ شدن اینه که می‌فهمی که دنیا پیرامون تو نمی‌چرخه و مرکز ثقل جهان نیستی و گرانش فیزیکی نداری، لذا نباید بی‌دلیل پاچه دیگران رو بگیری و طلبکار باشی ازشون.
فهم این موضوع با هزینه رونده شدن افراد از آدم به دست میاد.

متأسفانه یا خوشبختانه زمین گرده.....
هر کاری با هر کسی میکنید
یه روزی یه جایی میچرخه میچرخه میادو دستتون میگیره... شایدم مچ تون!
شایدم خرخره تونو...!
• |.|

‏درسی که از زندگی گرفتم اینه که “زمین می‌چرخه و تورو درست توی همون موقعیتی قرار می‌ده که دیگری رو بخاطرش قضاوت کردی .”

The world turns and the scenes are repeated and the roles are changed.

دنیا می‌چرخه و صحنه ها تکرار می‌شه و نقش ها جابجا.

به قول محمود درویش:

سخت ترین نبردهایی که در زندگیت داری، نبردهایی هستن که بین ذهنت که حقیقت رو میدونه و قلبت که حاضر به پذیرشش نیست، می‌چرخه.

Almost everybody you meet is either repeating a generational trauma or breaking the cycle. Pain travels down through families until somebody is ready to feel it and heal it. When you heal yourself, you heal your lineage.

تقریباً هرکسی که ملاقات می‌کنید یا در حال تکرار یک آسیب نسلی است یا این چرخه را می‌شکند. درد در میان خانواده‌ها جریان می‌یابد تا زمانی که کسی آماده باشد آن را احساس کند و آن را التیام بخشد. وقتی خودت را شفا می دهی، نسب خود را شفا می دهی.

ادمهای سالم به خاطر حجب و حیا همیشه عقب میمونن.
توی موقعیت های کاری میگن نکنه حق کسی ضایع بشه
توی روابط عاطفی میگن نکنه مزاحم باشیم
توی معاملات مالی میگن نکنه بی انصافی کنیم و...
خلاصه همیشه این طناب نامرئی حیا دور گردنشون هست و نمیذاره به اونجایی که لیاقتش رو دارن برسن.
درحالی که ادم‌های سالم از چرخه کشور حذف میشن ادمهای فاسد و عوضی پا روی صورت بقیه میذارن با سرعت فزاینده قله‌های موفقیت رو فتح میکنند.
مسخرش اینه که همیشه افراد سالم برای کار درست زحمت میکشن ولی اخرش اونی که توی سیستم رشد میکنه همون شارلاتانی هست که هیچ غلطی نکرده.

اگه شخصِ مورد اعتمادت ولت نمیکرد تو دوچرخه سواری یاد نمی گرفتی .️🏻

حس می‌کنم از تمام وقایع زندگی عقبم. انگار همه تو اتوبان دارند با ماشین مسابقه‌هاشون می‌رن و من دارم با دوچرخه‌ی کهنه‌ام که زور هم نداره پا می‌زنم و اون وسط همش سر می‌خورم یه جام می‌شکنه. همش مجبورم از اول پاشم. نمی‌دونم شایدم دچار FOMO شدم.