I'm so proud of how I handled this year. I fought so many silent battles. I had to humble myself, wipe my own tears and pat myself on the back.

راضیم از خودم که چطور از پس امسال بر اومدم.
با کلی درگیری‌های درونی و ذهنی که به چشم کسی نمیومد جنگیدم.
و مجبور بودم صدام در نیاد، اشکام رو پاک کنم و یه دست مریزاد به خودم بگم.

اگه بگن چطور این شدی ، میگم:

من ها شکَست تا مَن شدم!
• |.

چه میدونم، حتما دوست داشتنی نیستم دیگه، وگرنه چطور ممکنه یه نفر هم نباشه که برای بودن کنار من تلاش کنه؟

از اون‌هایی که رفتارشون با همه یکسان نیست خوشم میاد، چون این حس رو به آدم میدن که برای خودشون ارزش قائلن و میدونن با کی باید چه رفتاری داشته باشن و چطور حرف بزنن.

هنوز هم نمیتونم قبول کنم منی که انقدر دوستت داشتم رو چطور این همه مدت بازیچه خودت کرده بودی.

چطور بگم؛
دوست واقعی، واقعا آدمو نجات میده..

کسی که تو رو وسط اقیانوس رهات کرده، هیچ حقی نداره بدونه که تو چطوری خودت رو به ساحل رسوندی.

اگر بهم بگن زندگیت چطور میگذره ، میگم:

صبر روی صبر...
• |.

چطوری جذب آدمای ناامن میشی!
اونا تعداد زیادی از رفتارهای بد رو با اندکی از رفتارهای خوب قاطی میکنن! و هربار که تو از اونها رفتار سمی میبینی، ولی بعدش اندازه ی قطره ای رفتار خوب از خودشون بهت نشون میدن، مغز تو برای اینکه دوباره اون رفتار خوب و تجربه کنه، برای رسیدن بهش میاد تمام رفتارهای مخرب طرفش رو دوباره تحمل میکنه تا دوباره به اون اندک از رفتار خوب طرف مقابلش برسه!

اگر آدمای ناامن زندگیمون وجود نداشتن، یاد نمیگرفتیم چطوری حدومرزهامون رو با بقیه تعیین کنیم!